Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1926

[p. 108]

Hymne aan de Liefde.
door Dirk Vansina.

Liefde, in uw verborgenheid
roep ik u aan.
Gij die streving, en wil, en passie zijt;
snoer die mijn vleeschelijke vergankelijkheid
bindt aan het eeuwig bestaan.
Gij die vergaart wat verbrokklend verviel;
diepste wezenheid van mijn ziel
die tot eenheid voert verscheidenheid
en troont boven ruimte en tijd.
Gij, die glanst in den blik der gelieve
en gloeit in haar zoen;
die mijn hert doet stormen en stillen;
aandrijving wars van rede en willen;
in uw titanisch woên
in minnende armen, wezenvergeten
doorhuivert uw rythmus mijn geweten;
zuiverenden wind van vervoer en verreining;
van het Heelal oceanische deining.
Gij zijt draagster van doem en zegen

Liefde.

Door u wordt ons wezen ons een gevang.
Gij zijt die onverklaarbre hang
die ons drijft onszelf t' ontvluchten,
dat we staan voor lage luchten
met de molenwieken van onze armen koortsig gekrampt.
Zaaister van ontevredenheid.
Opruister die haâmrend tampt
en luidt, en stormt als een klok, en schreit
om godlijk erbarmen.

[p. 109]

 

Wij vreezen U in begeeren

 

en hunkren om U in vrees;

 

om uw despotisch beheeren

 

trots het huiveren van ons vleesch

 

jaagt g' ons op in stugge strijden

 

door leed en lijden;

 

en werpt ons uit als een peilend lood

 

in duizelende diepten van dood.

 

Wij kunnen u niet ontvluchten;

 

in hongersnood

 

teren we weg; in schreien en zuchten,

 

wen g' ons verlaat

 

Liefde

 

en duikt in nachtelijk duister.

 

Maar beurt g' in lichtlaaienden luister

 

herrezen uw goudgelaat

 

onsterflijke, gij!

 

het zondvloedgetij

 

van uw glans en uw gloed

 

en uw wonne

 

vult cosmische ruimten van menschlijk gemoed

 

als een zonne.

 

 

 

_**_*

 

 

 

De dagen verglaasd tot goudglanzig glazuur;

 

De nachten doorvonkt van sterrig vuur;

 

zoo ga ik, o Liefde, in siddrend ontzag

 

omdat ik U, godgewijde, dragen mag

 

door zorg en nood, door honger en dorst

 

een laaiende zon in 't schrijn van mijn borst

 

en stuwt me voort, mijn leven lang

 

de schepping door, tot een zegegang.

 

 

 

Liefde! Liefde!

 

gevangen vorst,

 

verbrijzel de cel van mijn steenen borst;

 

dat vrijelijk stralend, uw schitterschichten

 

bliksmend lichten

[p. 110]

 

door hemel en aarde.

 

Liefde! Liefde!

 

godlijk wicht

 

dat 'k draag als een moeder,

 

en vorm en voed

 

met mijn minnend bloed;

 

verscheur mijn lichaam in barensnood

 

in 't uur der dood...

 

en draag me dan die U droeg, voortaan

 

geheel in U versmolten, vergaan

 

ver weg, van aardsche vergangklijkheid

 

bevrijd

 

naar Uw Rijk van Onsterflijkheid.