Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1926

[p. 70]

Herfst.
door André Demedts.

Vader, wat zijn uw avenden nu ondragelik stil en zacht: oranje
weerschijn van de dode zon in aller ogen,
en uw hemelen als gobellijnen: parelmoer en donkerblauw en Gij doet
ons hart wenen van wemoed,
om al wat zo schoon is en vergaat: we hebben de rode blaren als juwelen
in ons bevende handen gewogen,
wij hebben geluisterd naar 't heimweelied van de merel, die morgen als
een vlinder op de wegen sterven moet.

Heden nog éénmaal onroert en verplettert Gij ons met de pracht van
uw herfstavenden en het stille geluk uwer schoonheidsvizioenen;
nog éénmaal ontsteekt Ge een vuur op een verre onbereikbare berg en
weder ontwaakt onze honger onder de schijn uwer sterrentriljoenen,
Gij maakt ons zo eénzaam, met de grote pijn om al de dode schoonheid,
eenzaam en gans alleen,
morgen, als alles gedaan is, tegen de ruiten ons brandende voorhoofd -
buiten het regengeween.

Wij hadden dit alles zó lief - en Gij slaat het neer - laat het schoonste
sterven als de nietigste wormen,
Gij maakt ons van alles onthecht, als een boot in 't gewoel uwer stormen,
en in de donkere nacht als schip en bemanning vergaan,
zullen we plots in ons bloed, de slag van ùw bloed voelen slaan!...