Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1926

[p. 67]

Excubiae.
door Jan Hammenecker.

VII⁽¹⁾

En nu die wake, die 'k niet doe
dan met een kele telkens toe:
met welke klemmen toegeschroefd!
Die Wake vóór Uw heilige Keel,
die kreeg in 't Lijden zulk een deel,
die duizend dooden heeft geproefd,
die Waak, die Waak is lastig, Heere!

Mij schiet de keel vol tranen, als
ik kom en schouwe naar dien Hals,
die zooveel tranen, om me, slikt,
dat ik van lieverlede snik,
en van-den-werke zie van schrik;
dat straks U, God, de kele stikt,
en ach!... dat 't tegen mij zal keeren!

Hoe komt het, dat ik, die zóó ril,
toch waken wil, toch waken wil,
en ja, er jacht komt in mijn bloed?
Wat doet me staan hier aan die straat,
Uw Keel, langswaar Uw Lijden gaat
met een zoo jammerlijken stoet
van afgematte moede zuchten?

Als affe pelgrims zoo verslâân,
hoor ik Uw laatste zuchten gaan,
of zijn het bedelaars, o Heer,
en zendt Uw hart op bedel uit:

(1) Zie D.W. & B.: 1924, n. 7; 1925. n. 4, 5 en 6.

[p. 68]

 

die snikken en dit angstgefluit

 

dit reutlen, en dit taai verweer;

 

ter ziele, die de liefde vluchtten?

 

 

 

Dat is het! Heer, Uw Liefde ziedt

 

en stoomt ter Keel uit 't jagendst lied,

 

dat ooit een hart ontspringen zou.

 

Hier werkt Uw Liefd', hier zwoegt uw ziel,

 

hier in die Keel, waarvoor ik kniel

 

in d'oppervreugd van 't diepst berouw:

 

ik, zondige, mag de Liefde omwaken.

 

 

 

Dat is het Heer! Waar liefde lijdt,

 

ben ik bereid, ben ik bereid

 

tot lange wake en trouwe wacht.

 

En hier is Liefde! Uw liefde zoet.

 

't Is Liefde-zijn, alwat Gij doet!

 

O God, die laat in al zijn kracht

 

van liefdevuur uw Harte blaken!

 

 

 

'k Heb Liefde lief! Heer, neem dat aan!

 

Och, ik kan anders niet bestaan.

 

Heer, moet ik kruipen langs den grond,

 

U zweren, Jesu, luid en lang,

 

dat ik Uw Minne meer verlang,

 

dan 't zeggen kan mijn arme mond.

 

Hoort Gij mijn hart naar 't Uw niet hijgen?

 

 

 

Ik weet niet, wat ik nu moet doen.

 

Was ik eens niets meer dan een zoen,

 

of een ontzaggelijke schreeuw,

 

gelijk Uw Kreet, waarin geheel

 

Uw Hart zich uitsprak langs die Keel!...

 

O God, Uw laatste grootsche schreeuw,

 

waarop mocht volgen eeuwig zwijgen!

 

 

 

Ik heb U lief! Heer, hoort Gij 't niet?

 

O Gij, die toch mijn tranen ziet!

 

Och, had ik maar die zekerheid,

[p. 69]

 

dat Gij gelooft hetgeen ik zeg!...

 

O Zie me, die mijn voorhoofd leg

 

hier aan Uw kin, die naar me glijdt,

 

uw machtelooze sterverskinne!...

 

 

 

Ik heb U lief! Zeg dat Gij 't weet!

 

Dan zal ik dragen, leed op leed

 

met, om der Minne, een milden lach!

 

Zeg: dat Gij 't weet. Ik hou gereed

 

mijn magna vox, mijn fellen kreet,

 

waarna mijn keel ook zwijgen mag,

 

mijn laatsten kreet; dat ik U min ne