Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1925

[p. 800]

Sonnetten
door Urbain van de Voorde

1

Hemelsche diepten, onverganklijk-reine,
aan 't wondrend oog bedeesd op u gericht,
ontvouwt ge, gij die aetherzeên doordeinen,
een dubblen afgrond van heelal en licht.
Doordrilt de zon u met haar stralen schicht,
nooit schond haar gloed uw maagdelijk verschijnen,
want niets in u gestalte heeft noch lijnen:
In u is 't leven ziel en niets dan licht.
Hemelsche diepten van onschuldige oogen,
zee oeverloos vol straal- en droomgewiel
en waar al gloed diep van mijn liefde in viel:
over die macht van argloosheid gebogen,
versta 'k opeens, ontzachelijk bewogen,
dat hier is niets van 't leven dan de ziel...

2

De nachtlijke aâm der zee, door de open ramen,
waait in mijn kamer, sterkend, stoer en koud,
geuren van waatren, onbegrensd en zout,
zooals ze uit donkerte en uit verten kwamen.
Moest ik mij niet om de arme kleinheid schamen
waarmee mijn hart om 't menschlijk falen rouwt,
hier waar geweldige oerkracht, naam- en
gestaltloos aan het werk der eeuwen bouwt?
Maar heilger is in eigenmachtig voelen
dan al wat wezenloos hier gist en werkt
dit kleine hart, dat werelden doorwoelen!
't Wordt ééns niet weer door 't leven steeds ontvlerkt
en de Eeuwige schiep het voor wat hooger doelen
dan aarde en zee, meer dan dit hart beperkt...

[p. 801]

3

Weer gaat mijn oog van stillen eerbied vroom
langsheen 't kalm uitzicht aller dingen zweven.
Wel weet ik niet of lang in mij zal leven,
die nieuwe vreugd der ziel waarbij 'k nog schróóm.
Maar ik geloof in 's geestes eeuwgen droom,
voorbij den tijd, eens, stof- en grens-ontheven,
in God zich-zelven en alle aardsch gegeven
weerkaatst te zien als in diep-loutren stroom.

En heel 't bestaan wordt me als een maannacht: duister,
maar duister vol alom-doorzijplend licht.
Want werelds ziel, ginds in de bron van luister,
heeft 't anker Gods uit de ijle vert gelicht
en wentlend om de sterren die het schragen
het diep gemeerd ten bodem van mijn dagen!