Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1925

[p. 602]

Colloquium voor Vlaanderen
door J. Hammenecker.

Heilige Geest, er zijn, hier in dit land, veel zielen, die verlangen naar U, naar Pinksteren, naar Uw komen. o Kom!

Alwie Vlaanderen bemint - oprecht bemint, zie uit naar Uw komen en Uw neerstrijken en Uw binnengaan in den kijker: Vlaanderen, goddelijke Duif!

Zult Gij willen komen? Hebt Gij 't stof van ons land op Uw vleugelen niet afgeschud, en wilt Gij voortaan neerdalen waar Gij welkommer zijt?

Kom nog, kom nog, o Geest! Nooit hadden we 't liever; nooit had Vlaanderen 't zoo noodig! Zult Gij komen?

Wij, Vlamingen, overspoelen ons eigen klein Landje met een warvloed van gedachten, die van holheid bolstaan, gelijk de wanordelijke wateren, toen daar nog niet waren voor de golven, de rustbedden, die we zeeën noemen. Veler denken heeft geen bed om erin te rusten, of 't doet gelijk de dwazen, die, ziek zijnde, toch overeind willen blijven, liever dan te bekennen dat zij rust noodig hebben. Leg ons denken te rust in U, o rustige Vrede-Geest! Wij zijn - indien ik het alzoo mag zeggen - wij zijn nog niet uitgeslapen in U, krachtgevende, rustige Geest.

Heilige Geest, weten wij, die durven te spreken, weten wij wat we zeggen. 't Is bijwijlen zoo weinig klaar onze zonnestralen zijn dikwijls nevelgarven. Gelief ons te geven, dat we zeggen wat we willen zeggen. Verrijk onze kelen met het, in schijn-beschamend weinige, maar het, in werkelijkheid, vele: met de spraak, met de kunst om te kunnen spreken recht van Christus uit en naar Zijn Geest, naar U, Goddelijke Geest van Jesus Christus

[p. 603]

Heilige Geest, leer ons ontdekken in onze Taal wat er in ligt van U, van Uw Wijsheid en Uw Verstand, van Uw bezonkenheid, van Uw Maat en Gewicht en Evenwicht, o goddelijke Klassieke.

Het is mijn droom voor Vlaanderen geweest, dat het in zijn taal - een Vondels taal - uit zou spreken naar Thomas van Aquino's trant, wat daar wetelijk is over U, goddelijke Geest, en over wat Gij gesproken hebt 't zij door den mond der Profeten 't zij, door den mond van 's Vaders eenigen Zoon. Zal Vlaanderen eeuwig blijven stotteren, waar andere volkeren zoo scherp staan om Uw Veropenbaringen onder woorden te brengen? Wij weten het U dank, H. Geest, dat er van langs om meer gestreefd wordt alhier naar mondigheid om over U te spreken.

H. Geest, verleen aan Vlaanderen dat zijn schrijvers noch heidenen zouden zijn noch heidensch zouden doen, dat zij de christelijke leering, den ‘dubbelen’ of tenminste den enkelen catechismus zouden kennen, en zouden inzien dat alles wat diende gezeid, over de naastenliefde, bij voorbeeld, door U werd uitgesproken.

H. Geest, geef ons de beschaving terug, de zeer christelijke, de zeer Vlaamsche, waarmee Gij de tijden van Hadewijck hebt begenadigd. Dit zijn de gouden jaren geweest, Heilige Geest, van Uw Rijk in Vlaanderen. Komen die tijden, komt Gij nog terug in Vlaanderen, zoo scheppend als toen, o Heilige Geest.

H. Geest, ik had in die tijden willen leven, toen Gij, toen de Minne zoo woei over onze gewesten, toen Gij, Zonne, zoo scheent dat daar ontlook de Bloem Lutgardis

H. Geest, ik bid U voor Vlaanderen, mijn Vlaanderen, dat eilaas een Pinksteren viert, dat vloekt tegen Uw Pinksteren, het Neerslaan van den geest der Wereld, der zinnelijkheid tot over onze boeren toe.

H. Geest, overwin de stof!

Geest van den Vader, laat het niet toe, dat wij zouden vergeten dat onze Vader in de hemelen is, hoog boven de stof, en toch onze Vader, Emmanuel, onze Vader onder ons door zijn eenigen Zoon, Jesus-Christus: Emmanuel!

Noch laat ons toe te vergeten, dat het Woord is vleesch geworden, en Hart en Hartelijkheid, en zoo nu nog woont onder ons.

H. Geest, ik heb vandaag mogen aanraken de steenen van de kerk, de steenen van het altaar, de deur van het

[p. 604]

Tabernakel, de daarin-gesloten Hosties: den Zoon zelf, onder de gedaanten van brood, heb ik aangeraakt. Ik heb God, mijn Broeder, aangebeden in den naam van mijn broeders, de menschen. H. Geest, leer ons die waarheid herkennen.

Leer toch, H. Geest, leer toch aan de Vlamingen dat zij slechts broeders zijn in den naam des Vaders en des Zoons en des H. Geestes.

Niet allen weten dat, en onder die 't weten, zijn er, die 't zoo niet zeggen, omdat het, naar zij meenen, niet aanbrengt wat zij noemen: een ‘nieuw geluid’. Is er een nieuw geluid mogelijk, Heer God, na t geluid van Uw Vleugelen te Pinxen? Kan er komen een nieuwe gloed, na 't Vuur, dat ontelbare tongen uit-vuurde?... Velen nemen Uw vuur, noémen het hùn vuur, hun nieuw vuur voor de nieuwe tijden, eilaas van-stonden-aan begint hun vuur te verdooven, omdat het is gestolen vuur.

H. Geest, Vlaanderen heeft U zoo noodig, zoo noodig nu 't zoo gebeten wordt door den Stof-Wolf, en toch voelt dat het opmoet naar hooger, naar U.

Laat ik niet eeuwig moeten treuren omdat Juni zingt dat Gij gekomen zijt, over de velden, terwijl 't nog wintert in de zielen.

Kom, kom, en dat 't Juni moge zijn voor 't land van mijn hart, H. Geest, uw Vlaanderen.

Pinksteren, 1925.