Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1925

[p. 519]

Excubiae⁽¹⁾
door Jan Hammenecker.

En deze Wake is voor Uw Mond,
is voor Uw Mond, Beminde...
'k Wou dat 'k in vollen bloei nu stond
gelijk een geurige linde,

waarvan naar 't zoet der honigbloem
de zindering zoude komen
van duizend bijen, wier gezoem
me duizelig zou brommen...

Ik wilde, dat ik ondervond
aan 't zomeren van mijn woorden,
dat al de trekjes van Uw Mond,
o Jesu, mijn behoorden!

Ik wilde, dat ik zeggen kon,
hoe 'k meer dan honderd keeren
mijn mond wou brengen aan die bron,

de minnebron mijns Heeren!

Maar hoe 'k dan deinsde, denkend: O!

zij toch niet zou vermeten!

Eens kwam er een ten Meester zoo,

en hij bleef Judas heeten.

En Judas heeten, Jesu mijn,
ik: Judas: ik, ik.... Heere,
o mag, - ik min u! - mag dat zijn?

Dat's tegen minne's eere! -

Daarom, o Jesu, bleef ik staan
en aarzelen halverwege,
ik raakte nooit Uw lippen aan
uit erg voor Judas' plegen!

(1) Zie D.W. en B. Nov. 1924, April en Mei 1925.

[p. 520]

 

Komt nu de roekelooze stond,

 

dat ik me zal vermeten

 

te zoenen, Heer, Uw heilgen Mond?

 

Zal ik me zoo vergeten?...

 

 

 

Uw lippen staan van heeten dorst

 

oneindig klagend open,

 

bekrozen met een bruine korst,

 

waaronder koortsen loopen.

 

 

 

o God, Uw tanden en Uw tong,

 

geheel Uw Mond is koortse,

 

is wat Uw heilig Harte zwong:

 

een brandende Liefdetoortse!

 

 

 

Er is hier kleur van bloed en vuur,

 

er is hier angst en hijgen,

 

om op den duur, den langen duur

 

den moeden Monden te nijgen,

 

 

 

zoo, dat de laatste liefdezucht,

 

het Sitio weg kan glippen;

 

een liefdevogel uit de vlucht,

 

der opene liefdelippen.

 

 

 

Ik heb hem lief, ik heb hem lief,

 

waaruit Uw Liefde blaakte,

 

Maar dit, o Jesu, blijft me grief,

 

dat Judas' mond hem raakte.

 

 

 

Ik kom, ik deins, ik gruwel, en,

 

en 'k zoen U, 'k zoen U; maar ik ben. -

 

O Mond, ik min, ik nader,

 

ik zweer het! - geen verrader.

 

 

 

Dit is mijn vierde Wake; en mijn verlangen

 

is om haar zacht hangen

 

gelijk een maagdelijk linnen

 

van zuiverlijk beminnen,

 

dààr, om Uw Wangen.

 

 

 

O Jesu lief, mijn liefde, grof geweven,

 

moge versoepelen even,

 

nu ik haar openspreide

 

om over Uw Wangen beide

 

webbig te beven,...

[p. 521]

 

gelijk het doek, dat met eerbiedig douwen

 

de teergevingerde vrouwe

 

Veronica, de goede,

 

Op Uw gansch overbloede

 

Aanschijn liet rouwen.

 

 

 

Heb ik die Wangen lief? Er is geen blozen

 

omtrent van fulpen rozen,

 

't Zijn pottebakkers borden,

 

waarop Uw tranen worden

 

schielijk bevroren.

 

 

 

't Zijn, Jesu, koude, koude, koude kaken!

 

Hun koû verwarmt mijn waken:

 

Gij laat om mijnentwille

 

de dood u met zoo kille

 

vingeren raken.

 

 

 

Om mijnentwil: was ik dat nooit vergeten!

 

Hier heeft de Pijn gezeten:

 

hier, waar die beenders puilen

 

hier, waar die schaduwen schuilen,

 

heeft zij gebeten!

 

 

 

Hier heeft de Pijn met heimelijke snokken

 

de spieren weggetrokken,

 

De minste zenuw trilde

 

alnaar de grillig wilde

 

smarten haar rokken.

 

 

 

Nu zijn Uw Wangen twee verlaten pleinen,

 

twee magere woestijnen,

 

waarop staat overende

 

de Neus in scherpe ellende

 

treurig aan 't kwijnen.

 

 

 

o God, ik lees zeer duidelijk op Uw Wangen

 

Uw hongerig verlangen

 

om mij - dat maakt U mager,

 

o, doodvermoeide Jager, -

 

ganschelijk te vangen.

 

 

 

Maar, Jesu, 't is ook 't doel van dit mijn waken

 

met krieuwelende kaken;

 

dat Gij me zoudt verteeren,

 

verteeren, en geneeren!...

 

U wil ik smaken!