Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1925

[p. 401]

Excubiae⁽¹⁾
door Jan Hammenecker.

Zie, nu kom ik, Jesu mijn,

waken om Uw Haren,

wil die zoo verlaten zijn,

zooveel smart ervaren.

- Anders hingen zoo niet. Heer,

derf en doodsch Uw lokken neer,

of ze van niemand waren.

Och, 't alleen-zijn is een smart
- 'k Heb het reeds beleden -

boven alle pijnen hard,

'k noemde't 't Leed-der-leeden.

- En wat boven alles schrijnt,

Zie, hoe 't langs Uw Haren lijnt,

en ze duwt naar beneden.

Hoe zij vielen armlijk neet

moe gelijk het koren

dat geweldig regenweer

neersloeg in de voren.

- Maar de regen hier is Bloed

zijpelend waar de krone wroet

met haar vlijmende doornen.

Aller zonnen gulden gloed

zou hier moeten zweven

om dien allerfijnsten Twijn

door de Maagd geweven.

- Ach, ik zie geen zonnegloed!
Jesu, dijn geronnen Bloed

zie 'k erin donker kleven!

(1) Zie D.W. en B. November 1924 en April 1925.

[p. 402]

 

Jesu, 't leven ging alrêe

 

vluchten uit Uw Haren,

 

die als doode wier in zee

 

in Uw Lijden varen.

 

- Als ik naar Uw vlechten schuw

 

voel ik, Jesu lief, een rouw,

 

dien ik niet kan bedaren.

 

 

 

't Sitio dan verteerde U tot

 

't verste van Uw wezen,

 

wijl tot in Uw Haar, o God,

 

ik het nog kan lezen.

 

Moest dit Sitio hevig zijn

 

dat ik zelf ervan verkwijn

 

zonder lust naar genezen.

 

 

 

Jesu, Jesu, Jesu mijn,

 

of ik met U lede,

 

Uwer Haren purperen schijn

 

langs mijn haren glede.

 

Geef me, Jesu, lijdensmoed,

 

tot ik in den Thaborgloed

 

van Uw glansharen trede.