Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 24

[p. 961]

Gedichten

I.

Weer schreit in diepste ziel ons ‘in memoriam’
aan feërie van jeugd... We reiken naar 't misterie
van jaren, die we - o wrange vreugd - nog steeds begeeren...
Weer laait aan moedloos oog een nooit-gebluschte vlam...

Weer ligt de lente...: weide waar de gele brem
van onze droomen bloeit aan d'einder van verlangen!
Aan groen bosschage rijzen bloesemende zangen:
een tuil waar toovert lichtend vuur van vreemde stem.

Vertelt er een... o lied dat jonge hart bekoort...
Om ons blijft schoone nacht veloeren mantel vouwen.
Moet wel een daagraad nog aan verste vlakten blauwen?
Van U spreekt immers geen. Geen luistert naar Uw woord.

We blijven stom voor U en 't dorre vlies verdooft
voor Uwen Roep! Daar sterft de nacht, ontluikt breedopen
de stralen-waaier van Uw zon... Waarheen geslopen
nu 't eerste bloempje reeds Uw teere handen looft?...

Laat zwijgen voor ons hart het fascineerend lied.
Laat aan ons moede mond de bittre geur van lusten.
Laat in de plooien van Uw warme kleed berusten
ons glansverloren oog dat naar den Redder ziet.

Genees ons, Lieve Heer! ontbind ons lamme tong.
Open ons oor voor 't eeuwig klagen van Uw lippen...
De grootste vreugd zal zingend aan ons hart ontglippen
of ergens een fontein in 't koele bosch ontsprong...

HUBERT BUYLE.

[p. 962]

II.

Laat me dees avond, Heer, voor U een engel zijn
van Fra Angelico... Laat me in de toovring rijzen
van Uw muziek naar grens-verloren paradijzen
op hemelsche kadans van gouden tambourijn...

Van Uw genade, ziet Ge Heer, de geurge krans
sneeuwwitte bloempjes op mijn donkre meisjesharen?
Wie bleef zoo rein de weelde van zijn jeugd bewaren
en doofde er niet Uw lamp met stille vrede-glans?

Ach! laat Uw kind dat haar geen sombre winter schaad',
leid me naar Uw Kasteel langs eeuwge zomer-lanen...
Er reikte nooit, bepereld met zoo blije tranen
naar 't zingen van Uw zoen een zuiverder gelaat...

HUBERT BUYLE.