Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 24

[p. 896]

Liederen voor Maria.
door Aug. van Cauwelaert.

Een huisjen in de schemering en
een moeder die haar kindje voedt....
Wie weet van al deze aardsche dingen
geluk zoo zuiver en zoo zoet?

Zoo zat Maria daar gebogen
en Jesus zoogend in de schauw,
en streelde met haar hand en oogen
het kindje dat maar drinken wou.

Zij voelde - en 't jonge hart ontroerde -
hoe 't straalke naar zijn lippen liep,
en keek maar hoe dat mondje roerde
en telkens dronk totdat het sliep.

Dit is in elk rijk moederleven
de tijd waar liefst herinring toeft:
als ze uit haarzelf alleen mag geven
al wat haar hulploos kind behoeft.

Zoo vaak en ongeduldig keken
Maria's oogen naar de zon,
telkens het uur haast was verstreken:
of 't kindje nog niet komen kon?

En telkenmaal ze 't lieflijk dreinen
mocht stillen, werd het onvermoed
een nieuwe vreugd. 't Was of de kleine
dronk aan de bron zelf van haar bloed.

[p. 897]

 

't Was wonder hoe haar hart verwijdde,

 

't was of ze heel de wereld droeg,

 

en de armen om elk kindje breidde

 

dat om wat lauwe laafnis vroeg.

 

 

 

Maar heel Gods blijde, bloeiende aarde

 

was niet zoo mooi en niet zoo groot,

 

als dit geluk, uit - haar - gebaarde,

 

dit kindje drinkend op haar schoot.

Zou Jezus de ‘Goede Herder’ zijn en zouden
wij Jezus lammeren zijn en schapen al,
had Hij niet gezocht en gedwaald door velden en wouden,
tot Hij 't lammeke vond dat blaatte om den warmen stal?

En zou Maria ‘Moeder’ zijn en weten
het leed van het moederschap en zijn zorgen, had
niet de angst opeens haar rustige blijdschap gereten,
en had ze niet zoekend gerend door Davids stad?

Is er een moeder die nimmer toen de avond daalde
eens schreiend riep op een kind dat geen antwoord zond?
Het water is donker en diep en daareven dwaalde
een sombere man door het dorp die te staren stond.

En luider en angstiger roept ze: waar zit ge verdoken?
Maar 't is of haar hart al een doode kindje beschreit.
...Zoo zochten Maria en Jozef, beiden gebroken
van raadlooze smart en folterend zelfverwijt.

[p. 898]

 

Doch Maria begreep het niet: liep niet zooeven

 

haar kindje nog lachend en pratend aan haar zij?

 

Zij bevroedde niet hoe dit al was voorgeschreven

 

opdat aldus Gods Zoon verheerlijkt zij.

 

 

 

De stad was zoo druk en vreemd. Maria schreidde

 

en smeekte of niemand haar, arme, raden mocht?

 

Maar geen die wist; ze gingen verder en zeiden:

 

Ginds was een moeder die haar kindje zocht.

 

 

 

Zij tuurde achter donkere deuren; zij riep en rende

 

door straat en steeg, over markt en plein, tot ze kwam

 

voor de Poort, waar de baan begon naar het onbekende...

 

dan wendde Ze om, en droever, hervatte den tocht naar het Lam.

 

 

 

Soms hoorde Ze in de verte een kindje schreien

 

en ijlde erheen... Maar Hij was het niet... Dan riep

 

Ze weer, maar hoord'hoe langs de huizenrijen

 

telkens zijn lieve naam verloren liep.

 

 

 

Zoo doolde en zocht Maria en Jozef mede;

 

tot haar hart opeens den weg door het duister vond,

 

en Ze niets meer hoorde of zag, maar vlood de treden

 

des Tempels op en... weer voor Jezus stond.⁽¹⁾

(1) Uit een eerlang te verschijnen bundel: Liederen voor Maria.