Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 24

[p. 634]

Gedichten
door Hubert Buyle, pr.⁽¹⁾

Weer liggen geestelijke landen
met paarse weemoed overtooid.
Naar glans-verloren einder-randen
ons smalle zandweg neerwaarts glooit...

Hebt Gij de kransen opgeborgen:
wit-gouden alleluya-lied?
Er schreit een kind zoo droef dees morgen:
Geen zon aan heimelijk verschiet.

Hebt gij dees brekend hart verlaten
daar 't rilt om douloureuse kramp?
O God! wat kan mijn klagen baten:
Gedoofd uw witte vrede-lamp!

Daar rijst Uw stem: laas! geen verblijden,
geen lichtfusee in onze nacht
O dondrend Woord der eerste tijden,
O uit Uw lusthof eerste klacht!...

Zie toch! Waar zal ons smart belanden?
Zend neer de star van Uw beleid.
Zoo treurig liggen al de landen
van purpere verlatenheid....

(1) Uit een te verschijnen bundel: Poëmata.

[p. 635]

Sex agesima.

 

Noë, vir justus....

 

O witte steppe van vergetelheid

 

waar wast geen boom, waar geurde nooit een roos...

 

Wij roepen naar de hand van Uw beleid,

 

Ons hart: kristallen vaas zoo broos...

 

 

 

Zoo vaarde er een op grauwen oceaan,

 

kliefde er de vloed een boeg van vroom gebed:

 

Uw liefde had zijn huis van ijdlen waan:

 

(o mooiste kind...) en dood gered.

 

 

 

Zie toe! waar ook ons droeve dooltocht wendt

 

Laat neer Uw peis: zoo sierlijk zwenkt een duif

 

naar blijde hok... we hebben ze herkend:

 

van Uw olijftak zacht gewuif...

 

 

 

Ach! slaap niet in! waar wij zoo treurig gaan

 

in eindloosheid van lichtverloren dag

 

wees er de gids voor eeuwge karavaan,

 

een hooge baak Uw heilge vlag!

 

 

 

Over de wereld van ons hart - aan 't grauw

 

van verre horizonnen wijkt de grond -

 

God! reik Uw hand, en glorieus her-bouw

 

de gouden Boog van Uw Verbond!