Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 24

[p. 503]

Maria maagd.
Door Aug. Van Cauwelaert.

Maar Anna bleef dien avond dralen
en drentelde in den schaapstal rond...
Maria zou 't geheim verhalen
dat haar in eeuwigheid verbond.

Zij zat ter aarde en liet den lagen
handmolen zwijgen wijl zij sprak,
dan zei ze: ik zal geen kindje dragen...
Heel rustig was haar woord en strak.

Dan boog ze als een die schuld bezwaarde,
maar in haar hart was geen berouw:
alleen de vrees: of wat haar waarde
en wil was Jozef grieven zou.

Maar Jozef wist niet of hem woede
of weemoed brak en zat en zweeg.
Hij voelde opeens zijn hart zoo moede
en oud zijn hoofd en laf en leeg.

Was dit na maandenlange zwoegen
't loon voor zijn bruidschat? 't Was of 't dak,
opeens gerukt uit vang en voegen,
te pletter op zijn schouders brak.

Hij had gewrocht voor dauw en dagen
en vaak bij nacht nog zongen boor
en scherpe bijtel, schaaf en zage
door ebbenhout en sycomoor.

Hij wrocht dat rug en spieren spanden,
hij wrocht zijn harde vuisten stuk.
Maar beeldde' en bouwden deze handen
niet 't eigen huis van zijn geluk?

[p. 504]

 

Sinds hij zijn kracht wist uitverkoren

 

herkende hij haar grenzen niet:

 

en nooit betrapte hij te voren

 

zijn mond zoo dikwerf op een lied.

 

 

 

Want in zijn hart was teedre weelde

 

ontbloeid telkens hij kindren rond

 

zijn werkbank aan hun droom aan 't beelden

 

met bout en hamer spelend vond.

 

 

 

En in den avond keerend poosde

 

hij somtijds, luistrend hoe een vrouw

 

met dwaze woordjes suste en koosde

 

een kindje dat niet slapen wou....

 

 

 

...De stilte groeide en zijn gepeizen

 

verschemerden. Want noo hervat

 

het hart alleen de nachtsche reize

 

die 't eens getwee begonnen had.

 

 

 

Een luide merel in de twijgen

 

verbrak zijn lied en vluchtte voort.

 

De kamer hing vol dreigend zwijgen,

 

maar Jozef zat en zei geen woord.

 

 

 

...Tot plots Maria, die gebogen

 

in 't duister lag, heel zacht begon

 

te snikken.... Jozef sloot zijne oogen'

 

en wist dat hij niet scheiden kon.