Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 24

[p. 159]

Twee gedichten.

Nog brandt aan lage firmamenten
een glorieuse zon...
Maar wie droomt nu van ander lente
en die niet sterven kon?...

De Zomer: Stoet van gouden dagen
hoe trok hij ras voorbij:
een sprookje, kind... en wat we zagen:
een feërie van Mei.

Toen teere glans 't gelaat U streelde
zoo blank: en 't kleurde rood...
O laatste dag van ijdle weelde
O sieraad vóór de dood...

[p. 160]

Herfst.

 

Waar Gij uw gouden zon juweel

 

met toovering van licht liet glansen,

 

en waar Gij hingt uw sterrenkransen

 

op zilverblauw fluweel,

 

 

 

Waar meenge roos - o sierlijkheid -

 

verkoren werd met teere handen,

 

waar hebben aan uw loofguirlanden

 

stille oogen zich vermeid,

 

 

 

Waar eens een oor geluisterd heeft

 

naar simfonie uit hoogste kruinen,

 

waar vreemde wind door geurge tuinen

 

heel zoel gefluisterd heeft...

 

 

 

Waar wies de vrome heerlijkheid:

 

misterieuse schemer-uren

 

wanneer een nacht mocht eeuwig duren

 

geen morgen werd verbeid.

 

 

 

Daar is de Herfst - o vale smart!

 

met donkre wieken neergestreken:

 

Een mensch klaagt luid en voelt er breken

 

de broosheid van zijn hart...

 

 

 

HUBERT BUYLE.