Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1923

[p. 1108]

Misereor super turbam!
(Proza-Gedicht).

Rumoerige kreten schreeuwen
over't land:
De opstandige stemmen van verdrukten!
Zwààr de dreunstap
van de lange scharen
- de donkere rijen van Laermans' tryptiek
schrijden over 't asfalt der steden -
en sómber, de blik van de dockers,
samengehokt in de schokkende treinen
en vunzige trams.

Ze keeren huiswaarts,
slaan nog een blik op de grootstad:
Feërieke booglamp,
gloeit haar lichtkroon de starren
- staalblauw daarboven -
tegen.

Ze stappen,
zwijgzame kudde
naar hunne woningen - die lange hokkenrij
met smokige vensteroogen die turen - turen -
en knakken de deur dicht.

En ginder woelt de stad
onder de feërieke booglamp
van haar electrisch lichtspel.
De lanen wemelen van avondgangers
- avonturiers, driftzuchtigen -
Erotische muziek lokt zwoel-bedwelmend
onder den rooden taveernengloei;
veelkleurige plakkaten schreeuwen
aan gonzende kinema's;
lawaaierige venters lallen
door 't rinklen heen der trams
en 't hoornen der autos -
de stad leeft, léeft

[p. 1109]

 

in de blééke gelaten,

 

in de zoekende oogen,

 

in den koortsigen polsslag,

 

in den drifttred van honderden godvergetenen...

 

Ellende!

 

De vlek van Sodoma kankert

 

aan haar hart;

 

wordt deze nacht haar Doode Zee?

 

 

 

En vér, de vredige buiten

 

waar de werklieden keerden.

 

De hemelkoepel als een stille tempelboogval

 

over 't slapend land,

 

de boomen ruischend onder 't gele maanlicht.

 

- plots bast een bandhond -

 

en de moede lieden rusten, rusten...

 

 

 

Hùn sterk bloed houdt de moegebeulde stad

 

récht,

 

maar zij - la ville tentaculaire - rooft

 

hun meer;

 

zij verkankerde hun bloed,

 

knakte hun lichaam;

 

heeft hun méér geroofd;

 

zij stal hun - straalden vroeger niet hun oogen? -

 

zij stal hun vrede en Geloof;

 

méér kon ze niet...

 

En daarom,

 

schreeuwen rumoerige kreten

 

't land in,

 

uit de zielemoordende fabrieken

 

- zwart als de roetrook uit de schouwen -

 

 

 

Hoor den roep van den Timmermanszoon uit Nazareth:

 

‘Wee U, Bethsaïd! Wee U! Corozaïm!

 

Over de grootstad die 's avonds den dag begint

 

onder de feëriek booglamp

 

van haar electrisch lichtspel.

 

 

 

Christus!

 

Laat Uw Kruisboom branden over de breede lanen,

 

de smalle straten en de donkre stegen;

 

Plant hem de stad midden in 't hart

 

- een zwaard dat diep, de pestbuil openrijt -

[p. 1110]

 

Brand alle wonden uit,

 

die 't volk, ons volk, bevlekken met hun kanker;

 

Ons volk dat aan de stad het bloed schenkt

 

van zijn werkende zonen.

 

Schenk dezen hunnen vrede weer.

 

Uw sterk Geloof, Uw vaste Hoop, Uw hóóge Liefde:

 

Lichtende driestar van Geluk!

 

En zet Uw Kruis te stralen in hun huizen,

 

in hun harten,

 

dan schenkt Gij hen ‘Wee U! Corozaïm

 

gelijk de doode Zoon van Naïms weduwe,

 

levend terug,

 

Aan haar treurende moeder: ons land,

 

haar herlevende moeder:

 

Ons Vlaamsche Land!

M. VAN HOECK.