Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1923

[p. 1012]

Mossen.

Er weeft een wonderfijn festoen,
Zijn blomwerk, paarsch en parelgroen,
Langs steenen weringsruggen

Der oude brugge.

Het dekt het boogvak met fluweel,
Geplet tot schelpen, blauw en geel;
Het vlekt de losse brikken

Met mozaïeken.

En stil blijft 't droomend water staan,
In 't bed, geboord met lisseblaên,
En 't draagt in schouwende oogen

De bruggebogen.

Het rust op een verzonken woud,
Waarvan geen mensch 't geheim doorschouwt:
De minuscule bosschen

Der watermossen...

En op den oever ligt gespreid
Een groen, en bruin-goud mostapijt;
Het draagt aan roode draden

Zijn levenszaden.

Het krookt in plooien, diep en blond,
De kale wortelknoken rond,
En komt de boomenvoeten

Met kransen groeten.

Hoog vlokken langs hun ruigen stam,
Met waaierblad en varenkam,
De korst- en levermossen

In zilvren flossen...

Zoo haal ik uit de lade klein
Van 't kussen, kanten overfijn,
Die 'k langs mijn ruwe mouwen

Ontplooid, beschouwe...

En 'k vraag mij af wat 't leven is,
En of 't niet schoonheid weven is,
En spreiden zachte kleêren

op zonde en zeren?

Zr H. JOZEFA.