Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1923

[p. 982]

Charley.

De toenmalige eigenaar van dat Engelsch landgoed met het boschrijk park had het nog niet lang geleden aangekocht. Het heette Penleigh House.

Hij bewoonde het voor de eerste maal dien zomer met zijn vrouw en talrijk huisgezin. Het waren Australiërs. Hij was advocaat en had te Cambridge gestudeerd maar practiseerde niet, fier over zijn familienaam Willy à Beckett en zijn verwantschap met Thomas à Beckett, den beroemden bisschop van Canterbury uit de twaalfde eeuw, en over zijn uitgebreide wetenschap in alles wat Engelsche heraldiek betrof. Dat landgoed was gelegen te Westbury in het graafschap Wilts. Met hem en zijn vrouw verbleven er tevens getrouwde zoons en dochters, schoonzoons en schoondochters en tal van kindskinderen met nurses. Des winters waren allen verspreid in Londen, elders in Engeland of ergens in Italië of aan de Riviera, want er bestond plan enkel na eenige jaren naar hun verre geboorteplaats Melbourne, hoofdstad van Victoria-Australia, in hun ‘Colny’ - zooals ze het noemden - terug te keeren.

Alles op dat lusthof was voor eenieder nog nieuw. Het gebouw was een soort kasteel of liever een groot buitenhuis - zelfs heel groot. Het bezat geen andere merkwaardigheid dan degene van zeer oud en wat vervallen uit te zien. Op den achterkant werd het hersteld door metselaars, die de kunst verstonden, zich een heelen dag bezig te houden, zonderdat hun werk gevorderd was.

‘Eighteen acres’, berichtte de eigenaar aan elken nieuwen bezoeker. Zoo uitgestrekt was de omvang.

En hier ook scheen de hand van orde en vakkennis te ontbreken, ondanks de twee tuinmannen, die er heel den dag in doorbrachten zonder zichtbare sporen van hun arbeid na te laten.

Dat gaf zelfs iets eigenaardigs en aantrekkelijks aan het geheel. Het deed bijna aan natuurstaat denken, met de wilduitgeschoten takken der sierstruiken, die de wegen belemmerden en het onkruid, dat er als een zode op tierde in vrije weligheid.

[p. 983]

Een ruime weide maakte deel uit van dat park vol groote boomen. In die weide bloeiden - want ik spreek van het voorjaar - lichtlila koekoeksbloemen. En die bloemen, welke in onze streken enkel zijn, waren hier dubbel. Dat is: uit hun kelk schoot er een tweede op, in alles gelijk aan de onderste. Het was alsof er verwantschap bestond tusschen die koekoeksbloemen en de koekoeks; ten allen kant hoorde men hun eentonig, en voor de zangvogels zoo beangstigend geroep.

Op het einde van de weide stond er een schietschijf: rond, groot en in verscheidene gekleurde kringen verdeeld. Dat was the target, zoo aanlokkelijk voor allen als tijdverdrijf. Ook wij - dames - deden er hartstochtelijk aan mede. Twee reuzeneiken verleenden er schaduw.

Men ging er naartoe over een brugje, want het erf werd verfraaid door een slingerende beek, te oordeelen naar haar vlug aanspoelen een soort van bergstroom, hoewel er geen bergen in 't omliggende waren, enkel verre krijtheuvels, als vestingen van een vroegere stad, fluweeleffen, hier en daar wit gevlekt en groen begroeid. Dat beekje stroomde ondiep, vroolijk en helder als kristal over zijn bed van steentjes en keien. Op sommige plaatsen vormde het een kleinen plas; er waren drie kabbelende watervalletjes in zijn loop.

‘Of daar geen visch in zat?’ vroeg ik, toen ik het zag voor de eerste maal.

‘Ja’, zei men, ‘één enkele forelle ‘the trout’, - en na wat zoeken en kijken en naspeuren tusschen de keien, werd ze mij aangewezen, moeielijk te onderscheiden met haar olijfkleurigen rug, zwart gevlekt.

Ze was nogal groot en blonk soms, in haar zwenkingen, op den buik als zilver in de lentezon.

Zij heette Charley.

En weldra vernam ik, dat Charley een heele persoonlijkheid was in die omgeving.

Geen der huisgenooten ging over het brugje zonder naar Charley om te zien; geen twee wandelden langs den oever zonder de hand op den mond te leggen, ten einde elkaar tot zwijgen aan te manen; geen kind, dat ze door handgeklap en schreeuwen of het werpen van een keitje verschuwen zou.

‘Charley zwom heden zoo lustig’, vertelde er soms een der familieleden, die uit den tuin kwam.

[p. 984]

‘Ik heb Charley niet ontdekt vanmorgen’, zei een ander teleurgesteld.

‘Waar ligt Charley nu?’ vroeg men aan elkaar.

En tot de kleine Bill toe, die nog in zijn ‘perambulator’ zat, stak zijn armken uit, als hij door Annie, zijn meid, over het brugje werd gevoerd, naar 't water wijzend, en stamelde:

‘A...y’.

De huisdame, Mrs à Beckett, met haar overvloedig sneeuwwit kapsel - moeder en grootmoeder van heel die colonie - droeg Charley kruimels brood. Wat streng verboden was aan de anderen na te volgen, uit vrees voor overvoeding. En het was prachtig om aan te zien, hoe Charley uit zijn schuilhoek toeschoot om die kruimels op te happen geworpen uit de hand van mijn hartsvriendin.

De twee onlangs aangekomen gasten waren ook Australiërs - Nieuw-Zeelanders - van Auckland, te Plymouth ontscheept, jongelingen van achttien jaar, verre verwanten.

Beiden zeer welkom.

De eene zag er vrij onbeduidend uit. De andere was de verpersoonlijking van jeugd en bloei en kracht en levensblijheid. Het was alsof zijn blozende kleur en zijn blinkende oogen stralen uitschoten, zoo zonnig was zijn aangezicht. Het trok de blikken aan in onweerstaanbare sympathie.

Van den eersten dag was hij er als thuis. Bij 't uitrijden mende hij het vierspan - de ‘four in hand’. Hij sprong soms ook op Bruce, een jongen hengst, die nog nooit was ingespannen noch bereden geweest en maakte er een spel van er zich te laten afwerpen tot op den grond,en het paard bij de manen grijpend weder onversaagd te bestijgen, onder de belangstellende oogen van heel het opgewekt gezelschap. Als schutter trof hij beter dan iemand het doel. ‘Onoverwinbaar’, zei hij zelf, fier, guitig lachend.

Hij was de lieveling van allen, op enkele dagen tijd.

Jammer, dat zijn verblijf zoo kort zou wezen en hij met zijn kameraad weldra naar 't vasteland zou reizen.

Zijn naam was Teddy. ‘Cousin - kozen Teddy’, zei men.

Wij zaten allen in de ruime eetzaal aan de five o' clock tea.

[p. 985]

Reeds lang had de verzamelingsbel geklonken. Teddy, die steeds een der eersten aangesprongen kwam, was er nog niet.

‘Waar blijft hij?’ keek de huisvrouw om.

‘Wildvang!’ zei Mr. à Beckett, vergoelijkend.

‘Hij zal naar Warminster zijn om sigaren,’ giste er een.

‘Of uitgereden met Bruce en Bruce zal hem uit den zadel hebben geworpen,’ sprak moedwillig-verontrustend een ander huisgenoot.

‘Ik heb hem bij de schietschijf gezien, voordat de bel klonk,’ zei Guilbert, een kleine jongen.

‘Schiet hij nu nog niet goed genoeg, moet hij, die ons allen overtreft, zich nog alleen gaan oefenen?’ bromde er binnensmonds een, die zeker zijn mededinger was.

En juist op dit oogenblik verscheen het helder, zonnig gelaat van Kozen Teddy in het deurgat.

‘Hip, hip, hip, hurrah!’ riepen al de jongelui, met de armen boven hun hoofd zwaaiend, als schertsend verwijt.

Maar Teddy trad slechts eenige schreden ver de kamer binnen. Hij bleef met den rug, waarachter hij een hand hield, naar den muur staan.

Hij lachte geheimnisvol.

‘Raadt waar ik vandaan kom?’ zei hij.

‘Van de target,’ haastte de kleine Guilbert zich te zeggen. ‘Ik heb er u gezien.’

‘Wel ja, en dan?’

Dat wist niemand.

‘En wat ik mede heb? raadt dat!’

De oogen keken benieuwd, de schouders werden opgehaald.

‘Voor wie?’ vroeg de huisdame.

‘Voor U, in de eerste plaats, en voor U allen.’

‘Toe, zeg het? Wat is 't?’

‘Hij schudde 't hoofd. Hij wilde het niet zeggen. Hij lachte steeds.

Iets dat leeft?’

‘Neen.’

‘Dat lekker is?’

‘Ja’, vroolijk hief hij den arm in de hoogte.

Aan zijn hand slingerde de forelle, glinsterend

[p. 986]

steeds, slap, met een straaltje bleek bloed langs de schubben, nederzijpelend...

‘Charley! Charley doodgeschoten!’

Een algemeene kreet van jammer en verbazing steeg op uit elke borst; een uitdrukking van diepe spijt verscheen op ieder aangezicht, terwijl Kozen Teddy, die zelf naar zijn trofee keek, nog niet begrijpend, de forelle zegepralend omhoog hield.

Men had verzuimd hem over het bestaan van Charley in te lichten!...

VIRGINIE LOVELING.