Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1923

[p. 824]

Dolomieten.

We waren op de bergwereld als op eene machtige zee: de auto schiet lijk een boot - den voorsteven omhoog - de landgolven op, nu eens zwaar en groot, dan steil tegen de ijle blauwe lucht gekamd; en draagt ons, achteroverliggers in 't zonbad dat alle rotsen en landen overspat en doorvuurt gelijk de duizendtallige baren op zee. En wij zweven over grond en berg in de geweldige en wijde horizonnen. En snellen, uren aaneen, over de dalpleinen heen, beurtelings elk der eenzame massieven van ver betrachtend, dan beklauterend en weer verlatend, zoodat we naar rechts en naar links, rechtdoor en kringsgewijs de heele Dolomietenwereld doorkruisen en afweiden, een rit als door eene zomerschheldere en feestelijk wapperende stad.

Hoe zwenken en zweven we herhaaldelijk, als van den bodem losgerukt gelijk een vogel of vliegtuig hoog boven al de groote valleikloven en de wouden, daarbeneden, en de ‘almen’ op den rug der bergen, en botsen dan aan tegen de zware voeten der monstertorens, en klampen aan tegen hunne steile wanden en lichaam, zóó dicht dat we daar huiverend en trotsch op heel de lagere wijde wereld neerzien als niets bij deze onsterfelijke kloeke kolossen die hierboven tronen.

Al die groepen zijn beelden van geklonken en afgebliksemd geweld, elk in zijn eigen aard: de Falzarego: zonheldere, uittartende hoektoren van hoog tot laag doorkloofd en met een bundel spitsen de hoogte inschietend, fijn en los lijk scherpe en edele gedachten van geïnspireerde genieën; de Sella; 'n vierkante burg-Ilion van roos marmer gevestigd op een wildernis van brokkels en blokken; - of een zengende sluitmuur der woestijn, woonst van leeuwen; - of eene kolossale overeindstaande Wetstafel op altaren van bergen hare ongeschrevene geboden, die ze uit den hemel op haren marmerspiegel weerkaatst, over de heele wereld uitstralend; en de Marmolata, het tooverkasteel der bergen, dat uit breede vesten oprijst met al de zilveren glorie zijner daken en spitsen van sneeuw en roze marmer.

Grof en overgeweldig en toch slank, elk koning van

[p. 825]

een der windhoeken zetelen zij samen in hunnen raad: eiken nacht steken zij hun hoofd in de donkerste en geheimzinnigste hemelen en in de zachtheid van slaap en groote stilte, die als een nadroom blijft hangen rond hunne gewijde fonkelende kroon. Zij zijn nog de tronen van waar God de heerlijke landen en meren lijk tapijten liet neerrollen. Thans zijn zij als steenvaste zuilen van Recht, Gebod, Waarheid, Durf, trotsche Standvastigheid, en als bakens van schoonheid.

‘Grüss Gott’ aan dit land! Een goddelijke glans bakert den tuin der bergen en zoent de witte kimmen in de eeuwige blauwe reinheid; de valleien openen hunne armen ten hemel ter omhelzing; - een lach van minne over alle groen en berg; - en één levende ruk van alle daken en volken van bergen naar omhoog en naar buiten, - in het licht, - uit den kring des horizons, gelijk overvolle, gloeiende zielen die buiten hunne huls zullen breken.

In die ruimte, waar de saffierlucht in gouden kronen van bergen is gezet, wordt ge als opgespijkerd, zoo breed dat uwe armen in den hemel steken, en kracht van grootheid spant uw wezen uit.

En de zee der berglocht doorvliedt u met haar stroomen en doorsiddert u met de rilling van vrije leven.

JORIS CAEYMAEX.