Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1923

[p. 426]

[Verzen]

Avond

't Bloemperk van den avondhemel
wiegt een gouden sterrenbrand...,
't zit een gulden manevlinder
boven sneeuwen wolkenrand...

Sterren... broze mimosaknopjes
pinken toe en open weer...
't Is of gaat een teeder windje
over een tintlend bloemenmeer...

Peinzend hangt de manevlinder
roerloos op 't bepereld perk...
Heel de hemel ligt doortrild met
't lichten van zijn sneeuwen vlerk...

De avond heeft mooi uitgeschreven
heel zijn gouden bloemgedicht...
Kon ik maar 't Oneindige grijpen
dat er in te roeren ligt...

[p. 427]

Mist

Gelijk een ziel, gewurgd door wee,
ligt bleeke dag versmoord
in 't warrend wier van mistenzee,
waar geen geluid door boort...

Het land is een vergane boot
die zonk door zompgen mist...
en 't ligt in zijnen diepen schoot
als in gesloten kist...

Er duikt geen gouden stralenkoord
van zon tot redding neer...
niets dat het klevend wier doorboort
van 't roerend mistenmeer...

Boomen en huizen zijn vergaan,
de menschen liggen droef
te snakken naar het openslaan
der kille mistengroef...

Gelijk een ziel, gewurgd door wee,
blijft bleeke dag versmoord
in 't wassend wier van mistenzee,
waar geen geluid door boort...

[p. 428]

Botten

Vreemde tintelverwen scheemren
over 't levenwordend woud...
gouden zonnemonden zuigen
botten uit het zwarte hout...

Zoenen doen hun warme lippen
't jonge leven, dat er roert
en dat door de kleine oogen
van de groene knoppen loert...

Alle dagen zwelt hun hartje
waar het levenssap in woont...
dan... zal 't mondje openbreken
dat hun bladertongske toont...

't Komen dan op gouden voetjes
al de zonnestralen aan...
hangen kleurge bloemenbellekens
aan de oorkens van de blaan...

't Leven... 't leven is aan 't worden...
vogelliedjes klinken luid...
breken frisch als klankenbotten
aan hun jonge kelen uit...

't Bot en 't leert nu al een hymne
voor het nakend Meiefeest...
Ook in mij voel ik het wonder
van den blijden Lentegeest...

[p. 429]

Hoop

Wie zal mijn hope breken,
mijn sterken staf?...
Die zal mij, kranke, dragen
tot in mijn graf...

Ik heb op 's levens wegen
alleen zijn steun,
en 'k hoor door 't droeve stromplen
zijn doffen deun.

Sta ik verweesd... verlaten,
ik heb mijn stok...
Mijn armoe is mijn jubel,
maar ook mijn wrok...

Wie zal mijn hope breken
mijn trotschen stut?...
Ik blijf met hem een koning
in schaamle hut...

Ik trek door 't dorre leven
met gouden staf...
Mij, kranke, zal hij dragen
tot in mijn graf.

[p. 430]

Sterren

Mijm'rend komt door hemelhoven
d'avond lijzë aangegaan:
uit zijn groote grijze schorte
rollen gouden korrels graan...

Strooien doet hij t'allen kante
't glanzend rijpe sterrenzaad...
over al zijn donkre tuinen
heerlijk het te lichten staat...

Af is dan zijn gulden take;
stille keert hij nu te rust...
Hoor... hoe diep, in 't loover, biddend
't windekind zijn moeheid sust...

Peinzend zit hij op te kijken
naar zijn diepen hemelgaard...
naar zijn reine sterrenroosjes
met witgouden trilgeblaart...

Vreevol gaan zijn oogen rapen
al hun heerlijk lichtend mooi...
.. Zalig mag wel d'avond slapen
onder gouden sterrentooi...

A. NAGELS.