Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1923

[p. 297]

[Verzen]

De dagen

De dagen gaan in eindelooze rij,
De dagen komen, glijden traag voorbij;

Geen enkel brengt mij zegen.

Ik zie ze, één voor één, in 't stug gelaat,
Ik vorsch den trek die om hun lippen staat:

Niet één dag lacht me tegen.

Geen enkel oog glimt goud van zonnelicht;
De bitterheid sluit bleeke lippen dicht.

Geen dag biedt gulle hand.

Geen noodt er mij met goed en schoon gebaar
Naar teere vreugd van klare kamers, waar

De warme kachel brandt.

Wie mij van verre scheen in 't blauw gekleed,
Blijkt spokig grauw, wanneer hij nader treedt...

O reeks van grijze dagen!...

De roode dagen zijn goddank voorbij,
De dagen dol van haat en razernij,

De wreede roode dagen.

O welk der dagen die nog komen gaan
Brengt mij de éérste goede tijding aan

Na lijden, vreezen, wachten?

Mijn blikken turen langs der dagen rij...
De dagen komen, naad'ren, gaan voorbij

Als ijdele gedachten.

[p. 298]

Winterdroom

Nu wil 'k van blauwe luchten droomen
Met rooz'gen wolkjesdrom doorzeild,
Van zonnig land dat ver verijlt
Naar kimmenlijn van malve boomen.

Nu wil ik gaan langs klare wegen
En dwalen door het breede veld,
Waar gul de zomerweelde zwelt
Met pracht van bloemenkleur doorregen.

Nu wil 'k door zon me laten streelen,
En baden in de geur'ge lucht,
En luist'ren naar het blij gerucht
Van trillend loof en voog'lenkelen.

En 'k wil mijn armen openbreiden,
Omvâmen 's heelals heerlijkheid,
Vergeten smart en haat en strijd,
En als een god door 't leven schrijden...

Maar op de ruiten dot van wadem
Tikt 's winters dorre en bleeke hand;
En 'k weet: de dood zwerft over 't land
Met harden stap en killen adem.

[p. 299]

Winterzon

De zonne zendt een flauwen lach
Op doodschheid van de winterlanden,
En aarz'lend weert de bleeke dag
Den grauwen mist, met loome handen.

Nu ligt het veld daar hooploos kaal,
En zwarter staan de boomenschimmen;
De hemel lijkt een dom van staal
Scherp afgelijnd op kille kimmen.

En zwarter is de ravenzwerm
Die neerstrijkt op den valen akker;
Hun krassen klinkt als angstgekerm
En roept in 't zonlicht spoken wakker.

Zoo wekt een, lach die troosten wil,
De smart gehurkt in grauwe neev'len;
En de arme ziet weer scherp en schril
Zijn baan naar leege verten heev'len.

RENÉ ADRIAENSEN.