Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1922

[p. 1049]

[Verzen]

Roode rozen

Rozen... met uw roode lippen

en uw harten als robijn...

't is of ge gevallen vonken

zijt van morgenzonneschijn...

Rozen... die daar midden 't groene

van het lenteloover bloedt...

't is of ge geronnen droppels

zijt van avondzonnebloed...

Rozen... o robijnen perels

die de rijke milde Mei

van 't gebroken snoer liet rollen

en U daar te vlammen lei...

Rozen... o karmijnen lampen

die de zon ontstoken heeft

en nu met uw kleuren-lichten

gloed aan onze tuinen geeft...

Rozen... die als pinkstervlammen

op de rozenstruiken staan

en de kruiden komt verkonden

naar de zomerdaad te gaan...

Rozen... o albasten vaasjes

door den gouden zonnekruik

heel met nardus volgegoten

en met rijken wierookreuk.

Rozen... rozen... roode rozen

zoo gelijkend 't harte mijn...

bracht de zon U roode verwen

op haar gouden schaal van schijn.

Toch zie ik wel menig doorne

op uw freele takken staan...

... 't Moet zoo menig bloeiend hart ge-

dorend door het leven gaan.

[p. 1050]

Liedekens van hoop

Ik weet een geurend roosje

voor 't venster staan...

ik zag het nooit verwelken

of sterven gaan...

Er zingt in mij een vogel

zijn Lentelied...

en vedelt hij soms droevig

toch zwijgt hij niet...

Het lacht een sterr'ke blinkend

in zwarten nacht...

het maakt mijn wegen lichter

mijn leven zacht...

Men kan me heel wat rooven

met hand en tand...

maar 't licht der Hoop dat flakkert

is rood en brandt!...

Er slaat een vogel in mijn hart

de nare stilte dood...

het spiest door 't klarend hemelzwart

weer vlammend morgenrood...

Op 't hofke mijn trilt Lentetint,

daar Winterkilte vlood...

en 't heft een lonkend bloemenkind

zijn lachend oogengoud...

Het steekt een gouden zonnepriem

door 't venster lichtverguld...

en in mijn hart bot vreugdekiem

door 't beidende geduld...

Geen avond die mijn stralend licht

van Hoop nog uit en dooft

of uit de nacht zijn aangezicht

mijn sterrenoogen rooft.

[p. 1051]

3.

 

Engel van Hoop

 

kom en herdoop

 

Weder mijn ziele waar avond in sloop...

 

 

 

Laat uit uw kroon

 

'n Sterreke schoon

 

Vallen en lichten door donkere woon...

 

 

 

Hemelgezant

 

Steek op mijn land

 

Rood met uw toortsen de vuren in brand...

 

 

 

Sta op de wacht

 

Hoop, in de nacht

 

Morgen zal jublen waar 't zonneke vlagt...

 

 

 

Engelken geef

 

Vleugelkens; 'k zweef

 

Mee naar uw hemel waar lustig ik leef!

[p. 1052]

Avondliedjes

Moe van strijden, koortsig rood
bloedt de dag in 't Westen dood...

nimmer zal hij keeren...

Hier en daar wat wolkenwat
drijft nog als een rozenblad

op de hemelmeren...

d'Avond komt zoo stil gegaan
trekt zijn teerste tinten aan

neurt zijn zoelste zuchten

in de blaadjes sussend uit...
Luistrend zwijgt nu elk geluid

onder avondluchten.

't Licht verteedert en vergaat...
'k hoor geen vogel meer die slaat

storend 't avondzwijgen...

'k Zie het bolgelaat der maan
als een kopren schijve staan

achter boom en twijgen.

Gelijk een kindje d'avond gaat
in plooien van zijn teerst gewaad

‘daar alle stemmen slapen’

op wandel door het hemeldal
waar het de sterrenbloemen zal

tot gouden ruiker rapen.

Geen looverlipje lispt een bee...
niets dat den zoeten avondvree

of 't zoekend kind wil storen...

dat iedren sterrenknop die breekt
in zijnen reuzenruiker steekt

geen bloempje mag verloren...

Nu wil de grootgegroeide maan
haar gouden kelk te wiegen staan

in twinklend stergewemel...

[p. 1053]

 

heel moe van 't plukken 't kindje gaat

 

naar ‘Moeder’ die al wachtend staat...

 

de nacht, waakt in den hemel.

De dag als stoeiend kindje moe
nu sluit zijn blauwe kijkers toe,

zijn hoofd ten avond nijgend...

die hem in teerder tinten legt
hem wiegend slapeliedjes zegt...

o 't wordt zoo stil... zoo zwijgend...

En d'avond waakt... en ademloos
hij plukt de groote zonneroos

uit lage Westertuinen...

't Is stil...; er wil geen windje zacht
op wandel naar den Meienacht

nog door de boomenkruinen...

't Slaapt diepe rust op 't wijde veld...
een biddend kloosterklokje belt

zijn late avondbede...

o 'k voel mijn ziel zoo rijk voldaan
als sterrenbloemen opengaan

in dezen hemelvrede

't Duistert en het madeliefje

vouwt zijn blaadjes toe...

't kan zijn kelk niet langer opnen...

't is van lachen moe...

't Windke gaat voorbij mijn venster

en het groet heel zacht

als de roosjes waar 't mee speelde:

Lievekens goênacht...

Voglen hoor ik niet meer feesten

in hun loofpaleis...

alle lied is stilgevallen

onder avondpeis...

d'Avond is een brooze bloeme
die te mijmren staat...
heel haar kellek pinkt vol perels

als zij opengaat...

[p. 1054]

 

'k Min U... peinzend avondblomke

 

'k droom zoo graag bij U...

 

o mocht niets den vrede breken

 

die we smaken nu!...

d'Avond zit nu stil te dichten

't lied van zijn oneindigheid...

dat het vale schemerlichten

in zijn brooze ziele leit...

Teere windevoetjes komen

't peinzend avondkind voorbij

dat gevangen in zijn droomen

hen geen wedergroet en zei...

Aan den grooten donkren hemel

komt de nacht al buitenstaan

in zijn kleed, vol stergewemel...

d'Avond zal nu slapen gaan.

A. NAGELS.