Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1922

[p. 600]

[Verzen]

De weg, de waarheid en het leven

De wereld klinkt van groote namen vol,
doch hol
als de kreet van een eenzame door den nacht
- is 't smart die gilt of vreugde die lacht -
sterft in den afgrond 't wanklankig geluid,
der menschenmonden uit
Eén
alleen
vult wereld en heemlen en eeuwen.

en schreeuwen
de voorbijrukkende geslachten
den triomf uit van hun gedachten
tegen Hem,
dan galmt Zijn stem
- deed ze niet het brallen
der golven tot zwijgen vallen -
dwingend over de hoelende horden,
en stilte zal 't worden.

En komen - o! die dwazen -
waanwijzen razen
van nieuwe wegen, hun wegen naar 't éénig genot
van hùn god;
Hoort
dan zijn korte woord:
‘Ik ben de Weg’
en wèg
is het doolpad
dat
de menschen maakten.

En werd het hun te eng, en haakten
blinden, in naam van de vrije gedachte
naar 't licht dat God noch Geloof hun brachten
dan viel, met ontstellende rust en verblindende klaarheid
van Zijn lippen dit woord

[p. 601]

 

- wie had het ooit gehoord -

 

‘Ik ben de Waarheid!’

 

En zouden zij, in hulpeloozen nood

 

- dit leven scheen hun, dood -

 

hun broeders nieuw leven

 

geven:

 

de langgedroomde vita nuova,

 

Ze liepen hersenschimmen na

 

tot van den hoogen heuveltop

 

naar alle diepten neer en alle hoogten op

 

zijn zéker woord - want geen beven

 

weifelde in Zijn stem - weerklinkt: ‘Ik ben het Leven!’

 

 

 

M. VAN HOECK.

[p. 602]

Het oordeel

Geen eeuw, geen land of ze telden
zieners, dichters, helden.
- Griekenland, Rome, Noord- en Zuiderlanden,
laat de zonnenamen uwer zonen branden
boven onze hoofden. -

Zij hebben het stof van de lage wereld vertreden
en zijn met reuzenschreden geschreden
de zon te gemoet; ze daalden diep
in den schoot der aarde, of daar niet sliep
een onontsluierd geheim, zij raadden
de wondre paden
der sterren; verklaarden den groei
van boom en bloem in bloei.
En, duizelingwekkende tochten
ze zochten,
- moeizame dagen
en nachten -
de hoogste toppen en diepste schachten:
deze onontgonnen lagen
der ziele af in rusteloos ontginnen
en immer herbeginnen.
En lang na hunnen dood
roemen wij hen groot,
en om wat zij hebben gegeven
voelen wij ons rijker, léven!

Doch eens komt een dag
- nooit was er een morgen die zoo'n zonne zag -
dat hóóg van daarboven
Eén, allen aardschen luister zal dooven,
en de schallende zegebazuin
klaroent over asch en puin:

[p. 603]

 

De dag dat God

 

tot

 

het eindoordeel alle geslachten dwingt

 

en Zijn stem alle werelden óverklinkt.

 

- Griekenland, Rome, Noord- en Zuiderlanden

 

dan zullen vergeefs de zonnenamen uwer zonen branden

 

boven onze hoofden. -

 

 

 

want dan is 't, dat, buiten God, alle grootheid verzwindt

 

en de eenige Grootheid, het eeuwige Leven, begint.

 

 

 

M. VAN HOECK.