Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1922

[p. 550]

De verwachting

Zij had den groet des jongen boden,
Zij had de boodschap aangehoord,
Zij had gezegd, verblijd maar bloode:
‘Geschiede naar Gods wil en woord’.

Zij wist dat, na de maandenwende,
die 't lichter hart versnellen wou, -
hare onschuld die geen man bekende,
't verkoren kindje baren zou.

Maar hoe Ze in droom of wake ook zinde
hoe 't kindje kijken zou, zij vond
de lijn en vorm van haar Beminden,
Zij vond de vrucht niet van zijn mond.

Soms zat Ze plots heel stil en de oogen
geloken, of het rijzen ging,
maar 't hart sloeg telkens zóó bewogen
en 't beeld dook weer in schemering.

Haar denken doolde en liep verloren
in mist... 't Was of Ze in spieglen keek
en telkens 't hoofd dat op wou gloren
in waas van de eigen adem week.

Maar op een nacht, opeens ontwaakte
en, recht op beide handen zat
Ze of Haar iets heel, heel moois genaakte
en Ze in verrukking beefde en bad.

Zij zat in 't licht der maan die rilde
door 't loover van wat ijl struweel,
Haar woordelooze lippen trilden,
Haar zingend hart sloeg naar haar keel.

[p. 551]

 

Zij kon 't geheim niet meer behoeden,

 

Zij wilde roepen... maar Zij zag

 

hoe rustig de oudre man en moede

 

in Hare schaduw slapend lag...

 

 

 

Maar Jozef móést het wonder weten

 

dat God, Haar, schaamle, liet geschien;

 

Haar stem zong in verrukte kreten:

 

‘Ik heb ons kindje in droom gezien’.

 

 

 

Het was omtrent de tijd dat ze, even,

 

het eerste rythme voelen ging

 

en de eerste weelde van het leven

 

dat Haren zuiveren schoot beving.

 

 

 

En nooit was Ze eenzaam meer; noch hoefde

 

genoode of vriend; noch was Ze bang

 

als Jozef in de dorpen toefde,

 

en de uren leken niet meer lang.

 

 

 

Wanneer Ze met haar kruik, die helde,

 

ten schouder, daalde naar de bron,

 

was 't of Haar kindjen Haar verzelde,

 

met trippelvoetjes in de zon.

 

 

 

En wijl Ze 't korlend koren maalde

 

of rijst bereidde voor den disch,

 

wist Ze dat 't luisterde en verhaalde

 

van de' Engel en zijn groetenis,

 

 

 

en van Haar nicht: hoe God, haar, oude,

 

nog moeder worden liet, en dat

 

in 't dorp nóg kindjes komen zouden...

 

maar hij was de allerliefste schat.

 

 

 

En als Ze lijk een nijvrig meisje,

 

de wol in koele kamer spon,

 

zong Ze, op een oud en simpel wijsje;

 

een liedje dat Ze zelf verzon.

 

 

 

Zoo stond Maria, bloei-behangen,

 

gelijk een rijke rozenboom,

 

Zij was één vreugd en één verlangen,

 

Haar denken was een witte droom.

 

 

[p. 552]

 

Zij wist niet dat Ze eens met de snede

 

van zeven zwaarden in haar hart,

 

zou staan en worden aangebeden,

 

als Onze Lieve Vrouw van Smart.

 

 

 

Zij voelde alleen dat Ze, uitverkoren,

 

besloot en droeg, met lichten stap,

 

als in een vaas, een blank-ivoren,

 

de vreugde van het moederschap.

 

 

 

AUG. VAN CAUWELAERT.