Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1921

[p. 550]

Bij Sint Dominicus' zevende eeuwfeest.

I.
Dominicus' Allerheiligen.

‘Wat liggen ze daar schoon, in 't licht der olielamp,
Mijn jonge zonen, in een zachten slaap gedompeld!
God zegen' ze en bewaar ze voor den grooten kamp!’
- Zoo heeft Dominicus bij 't slaapvertrek gemompeld.
Nu trekt hij traagjes door den donk'ren kloostergang
Ter kerk, want dezen nacht verlangt hij weer te waken.
Hij gaat niet lijk gewoont', al zuchtend zwaar en bang,
Een groote vreugde voelt hij in zijn binnenst' blaken.
Door duistere eenzaamheid, gelijk in engelvroom
Gebed, de stilte zweeft de beuken langs en bogen.
Het roode godslicht en een blanke maanlichtdoom
Beglansen vóór 't altaar den monnik ingetogen.
Hij zit geknield - hij bidt gelijk een seraphijn,
Bewegeloos, verrukt, in d'hemelen verloren.
- Opeens een laaiend licht met hellen schitterschijn
Zet heel het koor in gloed en doet het autaar gloren.
Het tempelwelfsel wijkt, de wolkensluier spreidt
Zich open, zie: daar zit van glorielicht te stralen
De Godheid op haar troon, in volle majesteit
En jubelend gejuich doorhelmt de wijde zalen.
De hemelsche Vorstin, gezeten naast haar Zoon,
Wordt t'allen kant begroet door de eindelooze scharen
Van 't zalig god'lijk hof. Haar hoofd omkranst een kroon
Van diamanten die haar glans, noch luister sparen.
Dominicus is in de extase opgegaan
En blikt de rijen door van maagden en belijders,
Van priesters, 't pausendom, de apostelen vooraan
En 't heir van martelaars, in hand den palm der strijders.
Doch plots versombert zijn gelaat, een traan ontglijdt
Zijn straks zoo glinstrend oog en droef valt hij aan ['t weenen.]
Zijn Heer en Meester vraagt: ‘Mijn zoon, ge weent! [Ge lijdt!]
Spreek op; wat is uw leed? 'k Wil alles u verleenen!’
- ‘O Heer, zoo stamelt hij al snikkend, ik versmelt
Van zaligheid; uit al uw orden, groote en kleine,

[p. 551]

 

Ik zie een schaar nog nooit door sterveling geteld,

 

Maar ach! Ik zoek alom, doch vind geen een der mijne!’

 

Terzijde Jezus wenkt zijn Moeder. Vlug een paar

 

Van blinkende englen naast haar komen nederglijden

 

In ruischend wiekgetril, die zachtjes lichten haar

 

Den breeden mantel op en ver hem openspreiden.

 

Als in een wijde tent, die heel een hemel baart,

 

Een Allerheiligen van al zijn uitverkoren!

 

In 't blanke kleed gehuld, ze zitten saâmgeschaard

 

Lijk witte duiven in het glansend zonnegloren.

II.
Door Engelen gediend.

Het klokje klepte voor het middageten.
- ‘Ook de armen worden hongrig niet vergeten,
Maar voeden zich en loven dankend Hem
Die 't al voorziet.’ - Zoo bidt de stille stem
Der broeders in den refter. Zwijgend zetten
De beide rangen zich aan tafel. Lichtrozetten
Bebloemen blij het hagelwitte doek,
De blanke kappenrij en 't groote boek
Des lezers op de bruine bank in 't midden.
De vrome broeders wachten stil en bidden.
Wat vreemde stilte! - Een blonde broederskop
Lonkt droevig uit de deur en ginds hangt op
Den witten wand de bleeke Christus, de armen
Wijd uitgestrekt en blikt vol mild erbarmen
Neêr op Dominicus. De vader kent
Den nood; hij vouwt zijn handen saâm en wendt
Zijn tranende oogen op. De broeders gluren...
Zal hij hen ongespijzigd henensturen
Of voor het avondmaal uit beed'len gaan? -
De Christus gloort op 't kruis. De ramen staan
Te vonklen in de zon. Maar ziet! Is 't droomen?
Zonder dat iemand weet van waar ze komen
Twee englen gaan, in 't sneeuwig kleed getooid
Dat langs hun leden vloeiig nederplooit
En bij het wieg'len hunner pennen dreelen

[p. 552]

 

Langs beide tafels op en neer en deelen

 

De jongsten eerst een brood elk wit van deeg

 

Tot aan Dominicus hun korven leêg.

 

Dan, met een glimlach op hun hemelsch wezen,

 

Verdwijnen zij gelijk zij plots verrezen.

 

De broeders, roerloos, zien elkander aan

 

En blikken blij door pinkelende traan

 

Op 't zonnig doek naar 't wonderbrood, het blanke,

 

Waar geen der monniken nog kan voor danken

 

Slechts met een groet het buigend dienaarspaar.

 

Stil ziet de zon in 't midden van de schaar

 

Dominicus de vingers weder vouwen,

 

Met dankende oogen nu ten hemel schouwen

 

En kranst een aureool om 't zaligzoet gelaat

 

Dat beide rangen met bewondring slaat.

J. DE ROECK.