Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1921

[p. 231]

De boomen van Tongerloo.

Ik zie zoo graag de boomen,
Met stoeren, sterken stam,
En groene looverdroomen
In gouden zonnevlam!

De Noordsche donk're dennen,
Met breeden takkenzwaai,
Hun kegeltoppen wennen
Aan licht en zonnelaai.

De koningsbeuken schijnen
In purper-rood satijn,
Zij fonk'len van robijnen
En drinken zonnewijn.

En populieren wijzen,
Als zonnenaalden doen
Vóór Pharao's paleizen,
Den hemel aan 't plantsoen.

De lange takkenklissen
Van 't buigzaam esschenhout,
Doorweven bladernissen
Vol druipend zonnegoud.

Met uitgetande pijken,
En wringend armgebaar,
Staan vast de strijdbare eiken,
Als fortentorens zwaar.

En de kastanjeboomen
Doorbouwen gansch de lucht
Met logge looverdomen,
Bebloesemd of bevrucht.

De klaterpopels klappen
Met blaârkens, wit als room,
Zoo vlaggewimpels flappen
Langs onzen Scheldestroom,

[p. 232]

 

En slanke wilgen weven

 

Hun parelgrijzen kant,

 

Vol wiss'lend zonneleven,

 

Hoog boven 't veie land.

 

 

 

Als maanbelichte perken,

 

Langs donkre bosschen, klaar,

 

Staan reine, rilde berken,

 

Met lokkend looverhaar...

 

 

 

't Zijn allen koningszonen:

 

Zij heerschen over 't land;

 

Maar wie de vorstenkrone

 

Hier boven de andren spant?

 

 

 

Dat zijn de trouwe linden,

 

De wachters der Abdij;

 

Waar zal men boomen vinden

 

Zoo groot en goed als zij?

 

 

 

Hun schonken zijn als rotsen,

 

Doorkorven en verweerd;

 

Hun knotsen stormen trotsen,

 

Verwrongen en gedeerd.

 

 

 

Zij dragen naar den hooge,

 

Op armen, zwart en oud,

 

Met zeven ellebogen,

 

Hun logge loovervout...

 

 

 

De zonne drenkt die blâren,

 

Doorweekt ze met haar gloed:

 

En tint'len doen hun âren

 

Van zuiver zonnebloed...

 

 

 

Laat wuiven in de winden

 

Die blâren zonder tal...

 

Ik hoop, mijn trouwe linden,

 

Dat God u sparen zal!

Zuster M. JOZEFA.