Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1921

[p. 304]

Verzen

Lof der vriendschap.

Gelijk een sterke burcht.
(Eccl. VI-17).

Elkander 't zonlicht wijzen
dat aan den hemel daagt,
saam hopen op 't verrijzen
wanneer door 't herrefstgrijzen
de wind zijn treurlied klaagt;

Met 't zelfde doel in 't leven
naast 't zelfde vaandel gaan,
er rustloos naar te streven
desnoods er voor te sneven
op roode lijdensbaan;

De broederschreden steunen
wanneer de moed bezwijkt,
zijn diepste klachten kreunen,
op sterker schouders leunen
als alles valt en wijkt;

De vreugde mededeelen
tot voller zaligheid,
haar baren laten spelen
met overvloed van streelen,
op de open ziel gespreid;

Malkanders zonden dekken
met 't schild van medelijn,
der liefde mantel strekken
om warrem weer te wekken
wat mocht verwinterd zijn;

[p. 305]

 

Door niets zich laten scheiden:

 

door jammer noch door nood;

 

trotseeren 't slaan der tijden,

 

den afstand overschrijden

 

en 't gapen van den dood;

 

 

 

Dit, vriendschap, zijn uw werken,

 

uw gloriedadenkroon,

 

zoo komt gij zielen sterken,

 

haar leenen eng'lenvlerken

 

ten hoogsten vreugdetroon.

 

 

 

Als David's harpesnaren

 

op Saül's bang gemoed,

 

komt gij in ons gevaren

 

om 't stormen te bedaren

 

van ied'ren smartenvloed.

 

 

 

Waar gij uw licht laat vloeien

 

smelt sneeuw en krakend ijs,

 

de lentewinden stoeien

 

en de aarde gaat aan 't bloeien

 

gelijk het Paradijs.

 

 

 

Het hoog gewelf der boomen

 

rijst als een tempeltin;

 

wij drijven op ons droomen

 

langs vloeiend goud van stroomen

 

één stond den hemel in.

17-18 Januari 1920.

G. HERMANS.

[p. 306]

Celgedachten.

Wij zitten eenzaam in de cel
bij 't schemeruur te droomen
van verren zonnëondergang
en herfstwind in de boomen.
Wij snokken met de klokken meê
de klacht van allerzielen,
om zooveel hoop en liefde die
als dorre blaâd'ren vielen.

Maar spoedig rilt een golf van vreugd
op doode zee van treuren,
en scharen wachtenden gaan in
door open hemeldeuren:
Gebedenzuilen wezen hen
naar 't Chanaân der blijheid,
en al hun boeien sprongen los
in 't rukgeweld der vrijheid.

Wanneer zal Vlaand'rens vagevuur
zijn hemel eens zien dagen,
wanneer vloeit in den heiljordaan,
de bergstroom van zijn klagen,
wanneer bazuint het eng'lenkoor
den kerstzang zijner glorie
en wappert op 't verwonnen graf
de paaschvlag der victorie?

Gent, 4 November 1920.

G. HERMANS.

[p. 307]

Heilig aanschijn.

Geslagen en gestoken,
gescheurd door wonde op wond,
met de oogen dof-gebroken
en scheef-vcrwrongen mond,

van zwart-rood bloed doorkorven,
door spog en slijk gesmaad,
is Thabor's glans gestorven
op mijn ontzield gelaat.

Het is mat uitgeblonken,
als 't zonlicht op Calvaar
en is in 't graf gezonken
als 't lam op een altaar.

Doch 't werd door eene vrouwe
vereeuwigd op een doek,
het vaalste blad van rouwe
uit 't aardsche smartenboek.

Daar staat dof-rood te gloeien,
de donk're ondankbaarheid
van 't volk dat ik uit boeien
ter vrijheid had geleid.

Eens bij gesplitste zeeën,
zong het Hallelujah!
Nu vloekte 't mij door weeën,
naar 't naakte Golgatha.

Ik liet het manna dauwen,
in 't zand van de woestijn,

[p. 308]

 

't volk sloeg in mij zijn klauwen

 

bij scherpe geeselpijn.

 

 

 

Ik blies den hoogen ceder,

 

vol tooverzacht geruisch,

 

mijn volk knakte mij neder

 

en plette me onder 't kruis.

 

 

 

Ik schonk hem melk en honing,

 

blauw-purpren druivengloed:

 

het stortte tot belooning,

 

den wijnstroom van mijn bloed.

 

 

 

Ik zond de golfjes stoeien,

 

in den Jordaan en 't meer,

 

het deed mijn hartbloed vloeien,

 

door 't steken van de speer.

 

 

 

Doch uit het graf en 't duister,

 

rees uit het juub'lend licht,

 

omspeeld door morgenluister,

 

't verheerlijkt aangezicht,

 

 

 

de schoonste liefderoze,

 

uit doornen weggeplukt,

 

die 't eeuwig daag'raadsblozen,

 

der zaligen verrukt,

 

 

 

door 't smeltend kleurenweem'len,

 

zon-schittrend, mane-zacht:

 

den regenboog der heem'len,

 

langs lentelijnenpracht.

11 November 1918.

G. HERMANS.