Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1920

[p. 436]

Sint Coecilia.

I. - Op de aarde.

'n Boerengilde viert met schetterdeun

en marcia

Haar hoogverheven patronesse Sint

Caecilia.

Gelijk nen vloeren tipzak steekt voorop

de purpren vaan,

en rinkt en vonkt van eeregoud terwijl

de mannen gaan.

Hun kopren kunste dreunt met sterke stem

en vromen zin,

Met al hun boerenovertuiging en

hun trots erin.

Om prijs blaast elke speleman nen deun

den hemel toe:

De houterige klarettisten met

hunne oogen tóe;

[p. 437]

 

De vette bromtrompetters blozend lijk

 

'n kole vier;

 

De horenblazers pereloogend naar

 

't muziekpapier.

 

 

 

Hun nagelschoenen stampen met geweld

 

de dubbelmaat,

 

Terwijl 'n smedersgast op den trombal

 

de rythmus slaat.

 

 

 

En spelend vol verteedering: ‘Waar kan

 

men beter zijn’

 

Stapt heel de stoet naar 't oude gildenhuis

 

en naar 't festijn.

II. - In den Hemel.

Vandaag steekt al het jonge hemelvolk

de koppen saam,

En rooft Sint Pieters fluitenwinkel en

z'n harpenkraam.

En trekt in bonten stoet met feestorkest

en jubelkoor,

De blauw- en blankgebloemde hovekens

des hemels door.

'n Amor-ventje stapt vooraan, en pijpt

den doedelzak,

En al zijn maatjes wuiven, wijl hij speelt

nen lauwertak.

Schalmeien en violen neuren stil

'n landsch gebed,

En zoetjes ronken unisono pauk

en schuiftrompet

[p. 438]

 

Doch boven al 't gevedel en het blij

 

Alleluja,

 

Klinkt lenteversch de heldere stemme van

 

Caecilia.

 

 

 

Verdiept in 't heilig schrift stapt hier en daar

 

langsheen de baan,

 

'n grieksche of 'n latijnsche vader met

 

'n koorkap aan.

 

 

 

En wroetlend met z'n eelte vingers in

 

z'n kroezelbaard,

 

Kijkt d'oude wijze lachend op en groet

 

de feestevaart.

III. - Tusschen Hemel en Aarde.

Vereenzaamd op z'n studiekamer zit

'n jong poeet,

Het hoofd vol zoete dichtersdropmen en

vol druppels zweet.

Z'n oog kijkt star en dolbegeesterd naar

'n minnedicht,

Dat, afgewerkt ten deele, vlak voor hem

op tafel ligt.

Z'n muze wil niet mee en stribbelt, en

z'n lange haar

Hangt wild dooreen gelijk de mane van

nen worstelaar.

Doch plotsling valt hij weer aan 't schrijven op

het witte blad,

Alsof hij klank en stof te veel en tijd

te weinig had.

[p. 439]

 

't Is of hij in z'n poetieke vaart

 

door niets gestuit

 

langs hooge wolken zweefde al toklend op

 

'n goden luit.

 

 

 

En hoeder stijgt hij altijd hooger, op

 

nen tooverwiek,

 

En zingt z'n nooit-begrepen hartstocht uit

 

in traan-lyriek.

 

 

 

Al blozend sluit hij 't rijmdicht met 'n schoon

 

fantazia,

 

En schrijft bedaard de stemmige opdracht: ‘Aan

 

Caecilia’.

22 November.

C. Lindemans.