Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1920

[p. 322]

De herfst is door het woud gegaan.

De Herfst is door het woud gegaan:
Als purperen sluiers slieren
Van stam tot stam de nevels aan
Om 't laatste feest te vieren.

De boomen dragen loovergoud,
En roode en roeste blâren,
Waarvan een enkel nederdauwt
Daar andere zijn gevaren.

Het valt op 't kleed van goudbrokaat
Gespreid door alle wegen,
Waar 't als een blomme bloeien gaat,
Zijn broze broeders tegen.

Nu viert de zon haar lichtfestijn:
Haar stralen duiken, rijzen;
Ze wandelt in mystieken schijn
Door gouden paradijzen.

[p. 323]

 

Ze laait, ze bronst, ze druppelt goud,

 

Ze leekt langs najaarsdraden,

 

Ze speerst en sprietelt door het woud

 

Haar wondre lichtgenaden.

 

 

 

O! 't is te schoon, het is te broos,

 

Het kan niet lang meer duren:

 

In schaduw wacht meedoogenloos

 

De dood op donkere uren.

 

 

 

Dan schreit de zon door nevelgrijs,

 

Waar wringende armen wroeten,

 

En, om 't verloren paradijs,

 

De naakte boomen boeten.

 

 

 

Mijn ziele, drink aan 't lichtfestijn

 

De stervenskracht der boomen,

 

Dan mag na Gods genadeschijn

 

De koude Winter komen.

 

 

 

Z^r M. Jozefa.