Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1920

[p. 275]

Poëmata.

I.
Nu zijt ge weer.

Nu zijt ge weer naar verre streken
zoo treurig heengereisd, me kind,
maar nauwre liefde ons zielen bindt
die zal geen tijd noch lijden breken...

De kamer waar ge in troostloos schreien
uw hart ontsloot, vol hope en pijn,
weer eenzaam, waar geen lampeschijn
haar gouden treurnis kan verblijen.

Voor bittre dagen, treurger luchten
als winter nooit te brengen plach
mij bleef uw laatste glimmelach
me kind! en saam uw laatste zuchten.

Ik bid voor u, en zeegne uw teeder
gelaat dat glansde in reine peis...
Ach! dat ge gauw voor blijere reis
langs lichter wegen keerdet weder...

[p. 276]

II.
Dees avond, kind...

Dees avond, kind, in tuine wegen
zoo rustig is, zoo rein.
De bloemen, moe van geuren, wegen
in rooden zonneschijn...

We wandlen traag. Geen winden fluistren,
geen lied de stilte stoort.
Maar beider ziel in hijgend luistren
haar dieper pijnen hoort...

III.
Mijn ziel is naar uw ziel gevlogen...

Mijn ziel is naar uw ziel gevlogen:
een blanke vogel door den nacht.
Hoog aan de blauwe hemelbogen
de diamante starrepracht.

Mijn ziel is droef en schreiensreede
zoo moe van de overluchtschen tocht.
Ze heeft te lang naar veilge reede
en eeuwigduurge vreugd gezocht...

Maar toen ze heeft uw ziel gevonden
die weenend-zacht te wake lag
wijl kreunend om nog diéper wonden
toch niet verstierf: uw glimmelach,

is al mijn leed, mijn pijn genezen,
en keert mijn ziel nu zonder klacht
naar huis, op lichte wiek gerezen:
een blanke vogel door den nacht...

[p. 277]

IV.
Witte roosjes

Ik wachtte hooploos lang op u
al schreiend in den avondwind.
'k Heb zelf de witte roosjes nu
geplukt, me bloemekind!

De kleine tuil in fijne vaas
staat geurend in mijn eenzaam huis...
Hoorde ik uw englenstem niet?... laas!
't was kreunend windgesuis...

Voor 't moede hart keert nimmer rust.
'k Heb dan de witte roosjes één-
voor-een zoo lang, zoo diep gekust
met luide snikgeween...

Gery Helderenberg.