Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1920

[p. 258]

[Gedichten]

Afscheids-landschap.

Dien avond dat een grijze hond in 't hok
Lag en de maan de helft der lucht bescheen;
In 't oogenblik dat tusschen beide trok
Een raaf naar 't nest en aan de kim verdween;

Toen op het zien van mijn gebeitsten stok,
De hond zijn mond vertrok en blafte, neen,
Schier huilde en ergens zeven uur de klok
Sloeg en de trein een sein floot lang aaneen;

Wist ik, dat in ons was iets schoons vergaan
En keek de erinring aan uw tranende oogen,
In de oogen van dien vochtgen hond mij aan,

En hoorde ik in zijn blaf uw stem bewogen,
Als toen ik om u de contouren van 't
Vaarwel zag en u gaf voor 't laatst de hand.

P. Kemp.

[p. 259]

Liefdes-ontmoeting.

Als een stem in den avond, niet sprekend meer luid,

Maar gedempt als een kleur in de vert'

Doolt het bruin uwer oogen, o, smeekende bruid,
Door den schemer tot mij; als een brekend geluid

Van een zee op een strand, waar een nachtstonde werd

Met gesluierd gestert!

Uw begeeren zoo zoet brandt met duistere vlam

Voor het raam mijner ziel, en uw mond

Ziet de komst van mijn mond of een luisteren kwam
Aan verlaten paleis en een fluisteren vernam

Van een andere ook zoekende een zaligen stond,

Tot men beiden die vond.

[p. 260]

 

Want mijn droom is uw droom, onze droomen zijn een,

 

Als twee lampen gelijkend in gloed.

 

De begeerte onzer zielen wil droomen dooreen

 

Tot een schoon, stil geluk van toekomend verlêen,

 

Op den adem der ziel en een bloesmen van 't bloed

 

Allerzaligst en zoet.

 

 

 

Dat de nacht met zijn duister nu over ons koom'

 

En de stilt' der vallei sluit' zich rond

 

Ons geluk, slechts het ruischen van loover en stroom

 

Mag nog storen den zielen-betoovrenden droom

 

Van den blik in elkander verloren een stond

 

En uw borst aan mijn borst en mijn mond aan uw mond.

 

 

 

P. Kemp.

[p. 261]

Doode vink.

Nu zingt mijn ziel, op kamer zonder vuur
In een vreemd huis, van smart een melodie
Om kleinen broeder vink, die pijnlijk stierf.
Waar is hij nu? Achter het luchtazuur
Is 't of 'k de zielen van geliefden zie
In de eeuwigheid. Maar waar zijn geest wel zwierf,
Toen hij het leven liet in kleine kooi,
Waar hij eens at en sprong en zong zoo mooi?

Waar zijt gij heen, mijn kleine broeder vink?
Ik schreide om u, mijn hart is ongerust
En andre vogels wisten 't evenmin.
Het leege traliehuis is stil, geen tink
Van fluiten schalt meer door 't vertrek. Gebluscht
De kleine vlam van geest, waar gij zongt in.
Al tweemaal zag ik rijzen 't morgenrood,
Maar kleine broeder vink blijft eeuwig dood.

[p. 262]

 

En toch niet dood; een wonderbaar geheim,

 

Dat alle leven geeft en neemt weer heen,

 

Nam hem in scheemring van goud-grijzen droom.

 

Daar zingt hij schooner schal in 't gulden rijm

 

Van eeuwig-feestend licht, dat gloort ineen

 

Met hemellijn en -kleur. Uit wonderboom

 

Wipt hij van gouden twijg op Godes hand

 

En fluit het lied van 't Eeuwig Zomerland.

 

 

 

In de eeuwgen opgang van dien dageraad,

 

Waar alle reine zielen stralend gaan,

 

Eet kleine broeder vink zijn beste licht,

 

Drinkt dauw van stralen, kweelt in goudgewaad.

 

Hij weet het raadsel van zijn aardsch bestaan.

 

En als de Dood mijn schreên ten hemel richt,

 

Vliegt aan den drempel met een blij getink

 

Mij groetend tegen kleine broeder vink.

 

 

 

P. Kemp.