Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1920

[p. 437]

Orgellied.

Daar komt weer de storm van het orgel opstaan,

De vloed, de vloed komt gevloden!

Hoor den ruisch aanslaan

Van het roerend geweld,

Hoe het zwelt, hoe het zwelt naar mijn polderveld:

Mij daveren al de dijken...

Het bruischt mij in top,

Geen dam houdt het op,

Mijn kantlende wallen bezwijken:

Een gulp in het land... en het land wordt mee

Het wijde gewemel der winnende zee!

De zee van het orgel in 't land van mijn ziel,

Mijn ziel hoogzee zonder kusten!

In eindloos gewiel

Mijn engheid vervloeid,

Mijn wezen vrij-uit naar zijn wijdten ontboeid,

Geen stamelen meer en geen duiden,

[p. 438]

 

Maar een stem en een woord,

 

Het zee-akkoord,

 

Het luid-uit uitluiden

 

Van mijn ziel haar wee en haar deinende pijn:

 

Dat aan 't eind, dat aan 't eind steeds een einder moet zijn!

 

 

 

'k Ben voor 't bruisen gemaakt van een boordlooze Zee,

 

Voor een opene wending van baren,

 

Voor het hoog ‘Hoezee!’

 

Dat zal hangen in 't ruim

 

Als de Zon in mijn zee zal staan met goudschuim,

 

Als mijn zee geen zee en gewiegel,

 

Maar in 't hel aanzicht

 

Van het Licht zelf licht

 

Zal zijn, een Zonnespiegel,

 

Als ik zee in uw Licht, als ik zon zal zijn

 

In den gloed en het goud van uw Zonzee-Zijn!

 

 

 

L. Reypens, S.J.