Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1919

[p. 935]

Aen Breeroo

Ay Breeroo! siet nu neer! myn hart is so beswaard
Met allerhande pyn, die compt myn fel belaghen.
De Sonne sinckt alree voor dees myn corte daghen,
En heeft gheen gulden schyn rontom myn hooft vergaart.

Ick ben wel heus getrou U volghling op dees Aard.
Myn rympckens clincken weer van U bedroevend daghen.
En wie my 't schoon geheim van mynen Siel sal vraghen
Die sal er sien U beelt, verwissen en ontaard.

Gy syt myn leidtsman, trou in 't wanckelende leven.
Gy hebt myn hart deurwondt met uwen hooghen noot.
Ick heb U, constigh man, myn armoe-hart gegheven.

Ay siet! De winterwind compt in myn wingerd beven.
Hoe syn de bladeren verworden gheel en rood!
Tot uwen bittren lach heb ick myn hart geheven.

1918.

Marnix GYSEN.