Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1914

[p. 536]

[Verzen]

Stil droomt de zee

Stil droomt de zee in sussende avondrust.
Stil droomt de zee in 't matte maneblinken,
terwijl ze zacht den zandige' oever kust,
en sterren hel naar 't zwarte water pinken.
Stil droomt de zee in sussende avondrust...

Stil droomt de zee in zalvende' avondvree.
Het leven, soms zoo zwaar, wordt nu een zegen.
't Verlangen gaat met ieder golfje meê
het vreemde diep der eeuwigheden tegen.
Stil droomt de zee in zalvende' avondvree...

Stil droomt de zee in vaderhoede Gods.
Hoe wild ze ook was, thans ligt ze daar gelaten.
Zoo komt eens kalmte, o hart, na driftgebots,
een kalmte die u nimmer zal verlaten.
Stil droomt de zee in vaderhoede Gods...

[p. 537]

Regentijd

Al het koren ligt geknakt,

op den grond geslagen

door de vlagen.

Regen, lekend van 't getakt,

weent om 't kostlijk koren,

vast verloren.

Somber staat de hoef, gelijk

na den storm, die booten

stuk deed stooten,

't visschershuisje bij een lijk.

Zwoegershoop, door werk verworven,

ligt gestorven.

Nog braakt, onbarmhartig, 't West

dichtere kolommen

wolkendrommen.

Rond het afgerukte nest

vliegt een zwaluw, klagend

bijstand vragend.

Och, het moest toch zomer zijn!

Werd hij door verbolgen

zee verzwolgen?

't Land snakt naar wat zonneschijn,

als een wichtje naar 't gekoester

van de voedster.

Slechts éen are bleef omhoog

- makke, zwakke stakker -

op den akker,

wieglend boven al wat boog,

net alsof ze in 't rottend midden

staat te bidden.

[p. 538]

 

Heer, die alles ziet en hoort,

 

luister naar die leede

 

arenbede.

 

Talloozen zijn haast versmoord,

 

maar uw warmte kan ze 't leven

 

wedergeven.

Constant Eeckels.