Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1914

[p. 39]

Christus eucharisticus

Een kind verhaalt:

Hij droeg een linnenwit gewaad
gelijk de heilge maagden
en was zoo schoon dat niemand waagde
tot Hem te gaan. Zijn zoet gelaat
blonk als de zon in zomerdagen.
Onder zijn gouden haren zagen
we sneeuwwit voorhoofd. Maar zijn oog
was zacht als blauwe hemelboog.
Hij schouwde teeder, o zoo teeder,
naar ons, en in onze ooge, en weder
glimlachte stil, en schouwde lang
naar mij, en 'k was niet bang,
mijn moeder, maar... Hij was zoo schoon...
Hij droeg ook nog een gouden kroon
die schitterde, met diamante randen....

Wij vouwden onze kleine handen.
Toen Hij naar ieder zoo gestaard
had en geglimlacht, zwijgend keerde
Hij, en, zoo 't ons zijn engel leerde,
traden we bij, en waren nu geschaard
rondom de heilge Tafel. - Keerselicht
brandde op het hoog altaar
en rozen bloeiden rood en dicht
voor iedren zilvren kandelaar...

Met gouden sleutel opende Hij
het heilig Tabernakel. - Wij
eerbiediglijk, naar 's englen voorbeeld, bogen
ons hoofdjes diep, maar dan zoo blij
richtten we weer ons oogen
naar Hem, naar Hem, mijn moeder, want
nu hield Hij in zijn witte hand

[p. 40]

 

den Heilgen Kelk, die bloeide lijk

 

een leelje... Hij hield het kostelijk

 

Lichaam en Bloed: zijn eigen-zelf...

 

 

 

Plots zong een rei van engelen in 't hoog gewelf.

 

Nu toonde Hij het Heilig Brood. -

 

Wij waren, schuchter maar verblijd,

 

ieder van ons zijn kleine dischgenoot.

 

Toen 't blanke linnen dan gespreid

 

lag op de reine Tafel, kwam

 

Hij van den altaartrap. De rei

 

zong ruischend stil: ‘Dit is het Lam

 

van God, dat alle zonde medenam...’

 

 

 

Hij stond voor ons, Hij stond voor mij

 

heel dicht, zóó dicht, mijn moeder. 'k Zag

 

zijn zoete glimmelach,

 

zijn kleed, zijn kroon, zijn witte handen,

 

ik zag den kelk met gouden randen,

 

ik zag de witte Hostie blinken

 

tusschen zijn vingren. 'k Had Hem willen wenken

 

te komen en niet meer te toeven, had

 

Hij zelf, met wonderlijk vermaan

 

aan kinderlijk verlangen niet voldaan.

 

Ik weet niet wat ik zei; ik bad:

 

‘o Ihesu, lieve Ihesu’. En toen boog

 

Hij over mij - en Zijn oneindig oog

 

schouwde in mijn ziel. -

 

't Was of er gouden zonnestraal in viel...

 

Dan, met sneeuwwitte vingren lei

 

Hij 't Heilig Brood in mij,

 

in mijn blij hart, waar het Hem lustte

 

te treden en te rusten...

 

 

 

Ik sloot mijn ooge en hoorde

 

nog als geruisch zijn heiige woorden:

 

‘'t Lichaam des Heeren Ihesu Christ beware

 

uw ziel ten eeuwgen leven. Amen.’ - Scharen

 

van engelen op lichte vederwiek

 

zongen hun hemelsch lofkantiek:

[p. 41]

 

‘Alleluya, alleluya’....

 

Ik luisterde op het ver geruisch

 

van stemmen. - Maar als blaêrgesuis

 

verstilde 't lied, en deinde weg... heel zacht...

 

Ik hield nu trouwe Liefdewacht

 

bij mijne zaalge ziel...

 

 

 

Maar wat ik bad, mijn moeder, 't viel

 

mij in, en over mij kwam dauw

 

des hemels, licht en blauw...

 

Ik vroeg: ‘o lieve broeder Ihesu mijn,

 

Laat mij uw klein gespele zijn,

 

Mijn hartjen, houd het wit en rein

 

en blij gelijk de zonneschijn

 

en warm en diep in 't Uw geborgen.’ -

 

Hij sprak: ‘mijn kind, kom t' allen morgen

 

als goudzon is aan Oriënt ontloken....’

 

'k Beloofde heel zacht: ‘'k zal komen’.

 

O 't was de schoonste van mijn droomen,

 

mijn moeder... en 'k heb ook van u gesproken

 

en dat ik nimmer boos zal zijn

 

maar braaf - o lieve Ihesu mijn...

 

 

 

De stemmen zwegen. Toen 'k mijn oog

 

ontsloot was Hij gestegen, hoog

 

naar d' heemlen. 't Kaarselicht gedoofd

 

en 'k zag niet meer zijn gouden hoofd. -

 

Ik hield nog vast mijn handjes samen;

 

de zon gloeide in de roode ramen

 

en zoete wierookreuk

 

hing in den hoogen kerkebeuk...

 

Ik juichte om mijnen Ihesus Heere,

 

want Hij zal morgen wederkeeren...

 

 

 

Mijn blij verlangen was voldaan

 

en 'k ben dan stil naar huis gegaan...

Lucien van der Meeren.

MCMXIII.