Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1913

[p. 153]

De houten brug

'k Beschouwe gaarne de oude brugge,

alwaar ze vastgeplant

in dam en dijken, en geschoord

op hare pijlers, staat, en spant

den boog van haar geplooiden rugge

van hier ten overboord.

Al heeft ze wiel en wagenlasten

bij duizenden gevoerd;

en dood zij 't mast- en sparrenhout

waaruit ze werd gebeeld, gebouwd,

ik weet ze palstil, bodemvaste,

onwrikbaar ongeroerd.

En liggend, leidt ze 't gaande leven:

het vloeiend water en

het eeuwig reppende geren

der menschen; dood, met haren naam,

zij houdt het menigvuldig streven

en 't vele leven saam.

Geschoord, ze draagt langs hare schouders

de late wagens; snoert

de diepe, alleene dorpen; voert

de moede voeten huiswaarts; leidt

de kinders bij hun wachtende ouders;

vol liefde en broederheid.

[p. 154]

 

Eens zag ik ze bij storm; geen starre

 

er over stond; en door

 

de nacht en regen, bij den gloor

 

eens rooden bliksems, scheen ze mij

 

't verzonken wiel van wodans karre,

 

opflakkrend in de hei.

 

 

 

Maar 's morgens, toen de storm getogen,

 

de zondvloed over was,

 

ik zag de brug in 't goudgebras

 

staan van den uchtend - en ze stond,

 

vol kleurs, geplooid tot regenboge

 

en eeuwig staand verbond.

 

 

 

E. Fleerackers, S.J.