Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1912

[p. 378]

Opvaart

I

Het schijnt me soms dat ik niet hooger meer
der schoonheid marmertrappen kan beklimmen,
ik sta ten top, ziend in de dalen neer
en ziend de schoone landen aller kimmen.

Maar 's anderdaags omruischen nevelschimmen
mijn weifelende menschgestalte weêr
en schuiven op rond mij en 'k zie als 't glimmen
van morgenlicht doorheen hun leden teêr.

Dan stijg ik ook weêr hooger naar het licht
langs 't levend marmer dóór der schoonheid wolken
omhuld van al het schoon dat 'k heb gedicht.
Ik stijg dan op de neev'len die m' omwolken
als droomen boven d' aarde, die me zwicht
in wolkenvaart die mijne zangen tolken.

[p. 379]

II

Mijn schoonste droom droeg mij, en eenzaam zweeft
mijn geest aan 's levens vlakte, waar hij diep
de sfeer nog ziet waar menschheid zwoegend leeft
als stroomen-tal dat door elkander liep;

en 'k ben als d' engel die ten lichte beeft
in angstig luistren of de Stem niet riep
des Hoogen die zijn trillend woord ingeeft
in d' arme ziel die hij tot zingen schiep.

O 'k luister! en al wat ik zing wordt vlerk
waarop ik steun en opvlucht uit het leed
door vele kille kringen, ... wijl ik werk
gelukkig alsof Hij mijn arbeid deed
terwijl ik stille zingend niet bemerk
dat 't minste lied-getril Zijn wil voldeed.

Emiel Van der Straeten.