Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1912

[p. 343]

Dat huis

Als een die omdoolt rond zijn vader-oord
waarin hij nooit-herboren dagen sleet,
drijft mij geheime drang van heimwee-leed
over veel wegen langs dien éénen voort,

vanwaar ik schouwe op blauwen woudeboord
het hooge Huis, dat nog mijn weelde weet,
waardoor ik schreed in 't licht-bespeelde kleed
der vreugde, wijl aldoor een Zon er gloort...

Lagere daken duikt de heuvelkam
ùw dak alleen rijst blauw in zongevlam,
mijn Huis! - En zijn uw ramen oogen niet,

waarmee uw meêlij naar den zwerver spiedt,
die, sinds uw deur op hem gesloten is,
vreest dat zijn deel geluk genoten is!...

A. Lhorijn.