Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1912

[p. 258]

Dat reegnen op de ruiten....

Hoe naar, hoe treurig toch
dat reegnen op de ruiten,
dat spettrend pletsen van
het schuin neerstriemend vocht.
Hoe naar, hoe treurig toch
dat staag, onstelpbaar weenen,
bij wreede wereldsmart
die zwoegt langs grauwe locht.

Ach, dat eentonig, kort
geklepper op de ruiten,
bewaasd door weemoed, waar
de zieke vreugde in zonk...
Een poosje blonk de zon
langs blijen trans, tot ze, alras
verdoofd door levensernst,
in wolkenzee verdronk.

Zijn 't háre tranen, die
nu tropplen op de ruiten?
Schreit ze om het schoon, dat ze eens
met stralenpraal omglom?
om 't schoon van lente en hoop,
vergaan in vloed der vlagen,
lijk bij Aprilbui een
te vroeg ontloken blom?

[p. 259]

 

Of is 't een tokklen op

 

de sidderende ruiten

 

door knokkelvingren van

 

den beenderigen dood?

 

Een treurmarsch, traag getromd

 

- na 't slijpen van de zeisen -

 

voor 't ongeboren wicht

 

dat sterft in moederschoot?

 

 

 

Hoe naar, hoe treurig toch

 

dat reegnen op de ruiten,

 

dat spettrend pletsen van

 

het schuin neerstriemend vocht.

 

Hoe naar, hoe treurig toch

 

dat staag, onstelpbaar weenen,

 

bij wreede wereldsmart

 

die zwoegt langs grauwe locht...