Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1912

[p. 256]

De kaarsen

De lange, gele kaarsen staan
als maagre wachters rond
den Boeter, die daar hangt aan 't kruis,
één ijselijke wond.

Het zieklijk vlammenschijnsel schimt
vaal op het beendrig lijf,
met blauwe striemen overstreept,
uiteengetrokken, stijf.

Als aarzlend waart het rond de geul
die wijd de lippen spart,
en glimt op 't uitgedropte bloed
van 't wreed doorspeerde hart.

Maar verder, hooger trilt het niet
dan de afgebeulde borst,
alsof het wat daarboven is
niet meer beklaren dorst.

Rond Zijn gebogen koningshoofd
drumt weer het zwart geweef,
dat in het gruwlijk zoeningsuur
voor brekende oogen dreef.

Langs dunne kaarsen rollen zwaar
de wassen tranen neer,
en stollen gauw, als 't waar' gestremd
bij 't lijden van den Heer.

[p. 257]

 

De rosse vlamkens wemelen

 

met rusteloos gesis,

 

en spatten roode vonkjes in

 

de dikke duisternis.

 

 

 

Soms krimpen ze, of een groote schrik

 

door hunne lijfjes stuipt,

 

en dooven smakig, of er bloed

 

op hunne wiekjes druipt.