Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1912

[p. 164]

Mijn graf

I

En als ik dood zal zijn, daar rond mijn graf
waar kind noch bloedverwant om mij zal weenen,
dan zullen al de zielen zich vereenen
der zangen die ik aan de wereld gaf.

Daar, eenzaam, als een koor van voog'len, af
het rouwgeboomt' waarin de winden weenen
zoo stil alom als viel er sneeuw daar henen,
zal 'k zangen hooren weenen op mijn graf.

Af 't Kruis zal schouwen over 't rouw-tooneel
een mensch die mij begrijpen kon in 't leven,
een mensch die voor de menschen deed zooveel
dat zij niet meer geloofden aan zijn geven,
een mensch die m' had verstaan, waar' hij niet veel
te vroeg gestorven vóór mijn ziel kon leven.

[p. 165]

II

Zwarte cypressen suizend wind-gebeden
rond marmerkruis op hemel-blauwe steen
waar maagd, geknield, met engelschoone leden
't rein voorhoofd nijgt op mij in stil geween;

Naakt-blauw het steen weêrkaatsend 't licht omheen
wijl niemand wete wat ik heb geleden
en, diedend afscheid met mijn aardsch verleên,
alrond-gehangen ketting van den vrede,

zoo zal mijn lichaam rusten in de stilte
die 'k zoo beminde toen ik levend was;
dan streele zomerzoen of winterkilte,
dan spiegle Tijd in Kunst-zerk glad als glas;
'k zal vér zijn van dit steen, in welker kilte
elkeen, die lezen kon, zichzelven las.