Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1911

[p. 449]

Verzen van Johannes JÖrgensen
vertaald door Dr. Felix Rutten

Gezicht

Het land dat ik te nacht zag in mijn droomen
Was vlak en groen, gestreept door groote stroomen,
En vele schepen zeilden door zijn gouwen;
Het waterblank hergaf der wolken blauwen,
Wijl oude molens er hun wieken wenden;
Maar 'k wist heel niet, of ik dat land wel kende.

Ik ging al voort; de luchten vochtig luwden.
Ik zag in 't zwerk dat stormend' herfsten gruwden.
Het hooge gras hing war'lig door elkaar.
Al verder ging 'k en werd de zee gewaar, -
Een smalle strook van zilvergrijs gewemel,
Die lag als grenslijn tusschen aard en hemel.

Daar stond ik stil. Er krijschten meeuwenvluchten.
Lang groene dijken hoorde ik popels zuchten.
En 'k wist, ik kende 't land dat 'k daar gemoette:
Daar lag mijn levend wachtend mij te voeten,
Mij toebereid, wien 't eigen heil niet deerde
En - landverlooch'naar - vreemde goden eerde.

Uit ‘Digte’ 1898.

[p. 450]

Morgenaandacht

Een lucht, als amethyst zoo blauw en blij,
Staat over boomentoppen, land en huizen.
De morgenbries doet alle loover suizen.
Hier binnen is 't zoo wel en warm bij mij.

Zij sluimert nog; en droom is als een zee
In hare ziel, en laat zijn zang er leven;
Zij rust, als op de reê des doods gedreven,
Die zonnig al mijn zorgen zwichten deê.

En op een lager, kleiner kussen rust
Een hoofdje rozerood en mild en zoet,
Dat héél kan schuilen in mijn ééne hand.

Mijn kamer ademt louter liefderust.
Door 't venster zweeft, naar 's hemels blauwe land,
Mijn ziel in stil geluk haar God te moet.

Uit ‘Digte’ 1898.

[p. 451]

Kerstmis in de voorstad

Kerstmis in de voorstad.

Alles ijlt met spoed.

Kerstmis. Rafelkleeren.

Geen schoenen aan den voet.

En wind die blaast van 't Oosten,

En komt van 't luide strand

En 't regent gore plassen

In 't weeke stratenzand.

De lange huizenrijen,

Eentonig bouw aan bouw,

Staan met hun stomme geev'len

Grauw tegen 't nachtegrauw.

Achter de zwarte ruiten

Geen bloem en geen gordijn.

Daar fladdert alleen in de hoogte

Wat linnen langs een lijn.

De naakté binnenplaatsen

Zijn donker, diep geboord.

In een hoek een bevrozen boompje.

Het tocht door de open poort.

Daar strijkt langs muur en deuren

Een ventje verkreupeld, klein

En schuw als een hond die slaag kreeg,

Die niet bemerkt wil zijn.

Zijn moeder zond hem beed'len;

Maar ziet hij er toe kans,

En zien het geen bedienden,

Dan gapt hij bijdehandsch.

[p. 452]

 

Zoo kommerlijk 't er ook uitziet

 

Op moeders vijfde verdiep;

 

Het is of een vlam in den haard er

 

Wat blijheid wakker riep.

 

 

 

Zoo sluipt hij langs de straten

 

En gaat zijn gewenden gang.

 

De wind speelt over de daken

 

In 't dradennet zijn zang.

 

 

 

Hoevele verschrompelde plantjes

 

Van menschen leven er zoo,

 

Tusschen het straatplaveisel

 

Op Vester- en Nörrebro.

 

 

 

Zoo vele, kleinlevende zielen,

 

Die gaan voor immer te loor.

 

O gij, die 't kunt en hart hebt,

 

Plant ze om en zorgt er voor.

 

 

 

Uit ‘Af det Dybe’ 1909.