Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1911

[p. 60]

Eene verrassing

Aan D^r Frans Van Cauwelaert.

'n Einde-Mei-avond.

Van lieverlede verzwakte de angelusstem. Zelfs hare stervensklachten waren met de fluister-koelte, heimelijk heen gevloden naar het Westen waar heden, na een tocht van overkwistig stralen-schieten, de zon een teedere kleur had nagelaten van maluwrozen.

't Hing nu stil dat vlugge angelus-klokje, als doodgeklept.

Schaarscher ook spatte te midden der hoving, uit 't nest der boomholte 't heldere merel-gorgelen en 't boosaardig gekef van 't witte schoothondje op de naburige villa ‘Aurora’ had uit... eindelijk!

Allerwege kwam de stilte over 't land en liet geruischloos uit de rimpels van heur wazigdonzen sluier een wellust zijgen die noopte tot gebed.

Op de wit-geverfde bank, tusschen 't weelderig Lenteloof van het lustpriëel vóór de haag, zat mevrouw Hilda heel alleen, met heur stil-gevallen haakwerk in den schoot: heur zevenjarige Willem trok in den namiddag met heure zuster Maria op wandel.

Ze zat alleen en droomde van haar beminden man.

't Was reeds veertien dagen thans dat hij henen ging naar de stad, geroepen door zijn plicht en liefde tot het volk. Veertien dagen dat zij geleefd hadden, met hun driëen, zonder hem te zien; veertien lange dagen.

Doch, alles stond goed, had Karel gemeld. Enkel 't veelvuldige woordvoeren in al die meetingen voor de nakende kiezing, had hem ten slotte de keel verschroeid en afgemat. Zoodra ook maar de gelegenheid opdaagde zou hij het lieve moederke en hun dierbaar kind komen omhelzen en een paar dagen uitrusten op het buitengoed.

Wat leidt God den mensch toch wonderbaar langs zijne wegen, dacht Hilda. We meenden allen dat in de

[p. 61]

toekomst de wetenschap Karel heel en al zoude innemen, en daar gaat hij nu plotsling op in de politiek, om metterdaad zijn deel te strijden in den zwaren strijd naar z'n hart en aard.

Voor zijn volk en zijne taal te streven; voor de maatschappelijke welvaart desnoods te sneven; werken niet uit zelfzucht maar uit liefde voor het volk, 't was zijn droom.

Hij bezat een onwankelbaar geloof in de verwezenlijking van zijn ideaal dat hij een vastberaden wil ten dienste stelde.

En waar hij kwam in die talrijke volksvergaderingen, drager van edele gedachten en zaaier van een gloedvol en vruchtbaar woord dat zijne toehoorders als betooverde met geestdrift en waardoor ze hun hart warmer voelden popelen bij dien helder-aangenamen klank hunner moedertaal, overal juichte de schare hem toe, in die volkrijke stad die hem drie maand geleden niet eens bij name kende. Thans werd hij er door de massa begroet als de vlaamsche vertegenwoordiger naar wensch, als iemand die door gedachtehoogte en stoere wilskracht aan de spits van het volk staat om het heen te leiden naar de oorden van het ware ideaal.

Karel's broêr en kennissen hadden het haar verteld en tevens wist zij 't wel uit de dagbladen die voortdurend haar gemaal ter eere, wierook brandden.

‘Niet ieder tijdsgewricht schonk een natie de geest die woonde en werkte in haar Karel; een kostlijk man voor zijn land was hij’, 't werd geschreven en na gezeid.

En nu dankte zij den Heer omdat dit alles háar man gold..., háar Karel, háar echtgenoot, den vader van háar Willem. Vurig daarom ook bad zij Godes bescherming af en hulpe over hem, dat zonnekind, in de zware taak die zijne schouders drukken ging...

Die innig-dankende stemming week plots voor een gevoel van vage onrust.

De vermoeienis waarvan Karel gewaagde in zijn schrijven, die schorre stem en 't uitblijvend nieuws der laatste dagen,.... maar, lag daarin niet gansch de veropenbaring van zijn kwaden toestand! Die vermoeienis, was zij niet 't voorwendsel dat 't woord ‘ziekgemaakt’ ontwijken moest!

[p. 62]

En nu daagde in haar geest het beeld op van haar man, afgemat door de zware taak, lichamelijk gebroken.

En benauwd werd het haar om het hart. Niets af te weten hoe het nú hem ging, 't martelde de droomerige vrouw. Wél hadde zij willen naar de stad rijden om 't zekere te kennen en alzoo niet langer ten prooi te blijven aan hare toenemende onrust.

Somberheid meer en nog, dwaalde inmiddels onverpoosd langs de kronkelpaden van den tuin.

In 't vóorhofke der villa kraste het groen-ijzeren hekkenpoortje aan den stijl met vergulden piek.

Hilda raapte koortsig haar haakwerk in het geel en rozig korfje samen, rees op en met een ‘Gods wil geschiede!’ trad ze naar 't rood-steenen huizeke henen.

Ze hoorde 't gichelen en tateren van haar Willem en Maria die weêrkeerden en haar op de stoep bij de deur ontmoetten.

En de slanke jongen met weelderig gitzwart haar, gitzwarte fonkel-oogen en licht blozende wezenstint, jubelde het uit. Geestdriftig vertelde hij aan z'n moeder hoe lief de vijver daar lag en hoe de drijvende wit-blauwe wolkskens er in weerkaatsten net alsof ze malkaar najaagden in spelevaren. Hij babbelde over de groote groene bladen die verder, roerloos, op den waterspiegel rustten in een somberen hoek onder wild en woest gewas dat zijne knokkige armen kalm langs de vlakte uitstak.

En die acht sneeuw-blanke zwanen dan! Die hadde moeder moeten zien met hun langen, langen nek welken ze fier en stijf ophielden wanneer hij naderde met tante Maria. En hoe zachtekes en stil, als door een windje voortgestuwd, ze statig henen voeren wijl tengere rimpels, hun achterna, breeder en wijder uiteenkringden.

Hij vertelde dat het witte schuitje met zwarten bodem, schuins, half in 't water en half op de zode lag getrokken; dat zij aan de donkere lommerdreve, in licht-groen kleed, de jonkvrouw hadden ontmoet met haargrooten langharigen zwart-bruinen hond die een spierwitte vlek op de borst draagt en aanhoudend met zijn breeden pluim-staart heen en weêr kwispelde. Ook nog wist hij te verhalen van de freule van 't kasteel die hem vriendelijk toelonkte en dat de

[p. 63]

hond zoo wispelturig als vertrouwelijk, hem de hand kwam likken.

O, hadde moeder 't meê gemaakt!

't Vroo en los gesnater van Willem had vrouw Hilda's nare denkbeelden doorgejaagd om na 't avondmaal, toen zij en Maria en heur jongen van de veranda in de kamer traden, hare gansche ziel weêr helder en bedaard uit heure klaar-blauwe oogen te laten weerspiegelen.

Die kamer was hun hemel, in hun leven de lievelingsplek waar 't immer lente was en blij saam-genieten rond den heerd.

Smaakvol en eenvoudig stond ze versierd.

Van hoog tot laag hingen de wanden bedekt met donker-bruin lincrusta. De vloer blonk uit zuiver eik-parket, gesapt en tusschen somberder boord ingelegd.

Ruw-bloot eiken roosterwerk als welfsel en grootsche vlaamsche schouw met breed eikhouten kroonlijst gedragen door twee grijs-zwarte marmer zuilen, wit-bevlekt.

Op die lijst prijkten, nevens een prachtig zuiver-albast ‘Ecce Homo’-hoofd, zes hel glinsterende rood-koperen kandelaars en van weerskanten, op de hoeken, vier uitgewerkte koperen schotels.

Vastgespijkerd in den schouwmuur een eiken kruis met verzilverd Lieven Heer en in den heerd, achter de kachel, ‘Christus' doop in de Jordaan’, verbeeld in zacht-bruine tint, gebrand op witte tegelkens.

Uit den massief-koperen luster, waarrond uit een bruine eikel met witten knop de draad kronkelde eener electrische schel, boven de groote eiken tafel met frisschen bloemenruiker in bleek-groen-aarden vaas, straalde en spetterde het heldere gaslicht op de eikenhouten kasten met boekenrek naast den schoorsteen.

Daarover tegen den wand, onder eene grootsche afbeelding van Naujok's ‘Heilige Cecilia en de bloemenstrooiende-engelkens’, stond het eikenhout klavier met zijn ordelijke rij van licht-gele en zwart-glimmende toetsen.

Rondom de tafel en vóór de gesloten vensterramen zwaar eiken stoelen.

Zóó heerlijk geurde heden 't aroom der gele-oosterschhyacinten-kroon om den lila-seringen-tros gestrengeld, dat

[p. 64]

onwillekeurig Hilda in vroom genieten even de oogen dichtkneep en heur ziele voelde opspringen tot den Almachtige, Die onder meer zóo heel lief de bloemen heeft geschapen.

Ze ging tot 't boekenrek en vatte er uit Streuvels' ‘Vlasgaard’, dat ze openlegde aan de bladzijde waar Louis aanving met zaaien van het vlas.

- ‘Dan deed Louis als een priester die de misse gaat lezen’, prevelde ze nauw hoorbaar en kwam aanzitten nevens haar lieven Willem die de beeldrijke platen bekijken mocht in Conscience's ‘Leeuw van Vlaanderen.’

Maria zette muziek op de piano en innig-ingetogen, als biddend, snokte zij het trillend uit de toetsen dat zaligaangrijpende ‘Ik heb mijn ziel geheven....’ van den ‘Jaarkrans’, heur herte-bundel.

't Eene lied zweefde door de kamer na 't andere, dan in zacht of steenend klagen, dan in majestatisch-opbruisend feestgejuich. En moeder, heur arm om den zwarten kroezelkop van h'r jongen, en Willem wijl hij verder bladerde, ze paarden hunne stemmen met die van Maria en haalden hunne harten op aan dien hoog-ontvoerenden geestelijken zang.

De zegevierende jubel-tonen van 't krachtig-dreunend ‘Stephanus-lied’ hingen amper uitgestorven als de eiken kamerdeur opendraaide en vader, een kloek man van half de dertig, met zwarten baard en vurig laaienden blik... binnen trad.

Verrast sprongen moeder en zoon en zuster recht en liepen Karel te gemoet, hem met vragen overstelpend.

O, wat deed dat onverwachte weerzien Hilda warm aan! 't Scheen haar als werd een zalvenden balsem in heur hertewond gegoten die plotsling volkomen genezing voelde.

Karel greep zijn jongen bij de armen, tilde hem op al juichend: ‘Vliegt de Blauwvoet!’ en zoende hem hartstochtelijk op het voorhoofd.

En luidkeels weêrklonk blijmoedig de kinderstem die, door 't verheugend weêrzien opgehitst, zegepralend toeriep:

- ‘Storm op zee!’

Lod. Janssen.

Juni 1910.