Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1910

[p. 256]

Zoo eenzaam...

Zoo eenzaam hangt mijn Christus langs

den weg, aan 't oude Kruis....

De herfst valt op de dennen neer

met stervend blaar-gedruisch....

Dees avond dat ik groeten ga

zijn teedre Beeltenis,

heeft Hij mijn schreden heen-geleid

waar 't immer zomer is.

Hoe rustig lag de liefde daar

op 't Landschap, en hoe zoet

wanneer ik kussend knielde aan zijn

gebenedijden voet....

Toen rees uit mijn derve hart

weelderig rankend, naar

het groote, blanke Christi-beeld

een wilde rozelaar,

die, strenglend om het moede Lijf

dáár hij niet hooger mocht

zijn bloeiens-blije rozen in

de doornen-krone vlocht. -

Hij hing als in een brandend bosch

van innig liefde-rood....

O vizioen - en daalde neer

ten ruste in mijnen schoot. -

Maar 's morgens, eer de zonne opstond

in 't klagend blader-huis

leekte er nog bloed uit de open zij

van 't blanke Christi-kruis. -

Karel van de Vijver.