Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1910

[p. 117]

Sterren

... ἵνα τοῦ ἀεὶ καὶ τοῦ ϑείου μετέχωριν, ᾖ δονανται · πάντα γὰρ ἐκείνου ὀρέγεται.... Aristoteles Περὶ ψυχῆς II c. 4.
Opdat zij naar vermogen het eeuwige en goddelijke deelachtig zouden worden. Want daarheen streeft al wat is.

Schoon kan, wanneer het laatste roode licht
Der avondzon aan 't westen is verdwenen,
Het starrevier voor 't zoekende gezicht
Aanglanzen. 't Komt door 't zwakke blauwen henen
Met witte spikkling, klaart en klaart, en sticht
Een droppelheldre tintling allenthenen:
Dat is de wereld die haar rijke pracht
Van lichttrezoren zien laat in den nacht.

Daar zijn er zachte, die hun kalme schijnen
Van 't zonnelicht ontvangen. Zij zijn schoon
Als edelsteenen, die een schitterreinen
Adamantglans, tot eenen zachtren toon
Verinnigd wederspieglen. Andren lijnen
Hun tintling uit de kostbre hemelkroon
Vol leven naar beneden, want zij halen
Uit eigen vier de klaarheid van hun stralen.

Diep tusschen hunne helheid doomt een baan
Van licht en kromt zich om den hemel henen:
Het is de melkweg en het ringsomgaan
Van gansch de wereld; 't licht dat komt geschenen
Uit duizend zonnen, die zooverre staan,
Dat zij tot pulver worden en doen meenen
Dat z' op een vlakken weg zijn uitgezaaid,
Wijl elk toch in zijn wijden weister draait.

[p. 118]

 

Want wie door klare lenzen heen wil staren,

 

Die kan gescheiden hunne enkelheid

 

In een gestuif van stippelen ontwaren,

 

Gelijk men, als het sneeuwt, de grijzigheid

 

Tot duidlijk witte vlokken ziet verklaren.

 

Maar in zoo verre verten onderscheidt

 

Het oog geen wemeling: het snelle jagen

 

Staat stil: men ziet verstarde sterrevlagen.

 

 

 

De reuzenvlagen, die in één omdraai

 

't Heelal omvâmen; 't zonnezaad gesmeten

 

In 't ruim door overmachtig armgezwaai

 

En keer op keer. Want in het ongemeten

 

Der ijlte bloeit nog verder stergezaai

 

In wereldkransen op, en niet geweten

 

Is 't eind van 't immer ruimende heelal:

 

Daar zijn geen wanden aan deez' lichtbloemhal!

 

 

 

Gelijk de morgenmist op lage landen

 

Als 't herfst is eene witte vaagte sticht,

 

Zoo ziet men doomen in deez' oerwaranden

 

Onzeekre nevelwolken, mat van licht

 

En vol mysterie. 't Is het ijle branden

 

Der oerstof, waar de verre toekomst ligt,

 

En waar voor d' oude sterren die doodgloren

 

Een nieuw heelal in stilte wordt geboren.

 

 

 

O blauwe onpeilbaarheid, waar vrede woont

 

Voor onzen geest, als wij ons moeë oogen

 

Des avonds heffen, en uw licht ons loont

 

Met ruimten, waar wij onbevangen mogen

 

Ons ziel uitbreiden, tot zij stil weer troont

 

In hooge rust na 't daaglijksch kleine pogen;

 

Die met zijn oogen in uw diepten weidt,

 

Diens hart vervult gij met oneindigheid!

 

 

 

L. Reypens, S.J.