Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1910

[p. 153]

De mensch

Ge vraagt me wat de mensch is, vrind?
Een zwakke rank, door elken wind
steeds weg en weer geslingerd, die,
verlokt door valsche fantasie,
te licht den stam verlaat, waarrond
zij steun en sterkte en voedsel vond.
Een zieke bloem, in dorre zand
ontsproten, fel door zonnebrand
bestreden; die misschien één dag
het streelen voelt van liefdelach
maar dan, verstooten, droef verdort,
door 't vuige vee vertrappeld wordt.
De mensch? Een diepgekwetste leeuw
die, bij 't vergeefsche wraakgeschreeuw,
zijn bloed en kracht ontvlieden voelt;
die machtloos brult en machtloos woelt;
bij elken kreet zijn pijn vergroot
en beter 't naadren voelt der dood!
Een drenkeling, die meent op 't strand
der Vreugde te zijn aangeland,
als hem een golfslag d'adem snijdt
en verder nog, de zee in smijt!
Een Tantalus, op onmachts rots
gekluisterd, die vergeefs naar Gods
verheven Schoonheid tracht; wiens leed
steeds groeit, daar hij die Schoonheid weet.

Of neen, Gods hoogste meesterstuk,
bestemd tot eeuwig zielsgeluk,
doch dat, helaas, te vaak vergeet
dat alles buiten God is: leed!

Arm. Van Veerdegem.