Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1910

[p. 30]

Concordet sermo cum vita
Sen.

(Door de Redactie ontvangen enkele dagen voor 's dichters overlijden. - Denkelijk dus zijn laatste verzen.)

Zij hebben 't schoone woord van oudsher aangebeden,
mijn vriend, en wisten met de trage zoetvijl
hun taal te ronden als een puikjuweel;
de deining grootscher klanken siddert door hun lucht
en wentelt open langs den schemerigen einder;
te middernacht ontsteken zij een vierwerk,
dat knallend al de daken van de stad verlicht
en op de markt des levens staat 't kijkgrage volk
te turen naar den gulden zijpelregen
en monkelt van voldaanheid;
hun krijgsbazuinen schaatren in 't verschiet
en 't verre trippeltrappen van de ruiterij
klabettert over de besteende wegen;
de wrok beklemt te wijlen hunne kelen
en driftig tieren zij hem uit;
zij toeven onder 't machtig walgewelf,
dat ieders pratte kreten verzesvoudigt
en wen zij juichen komt terstond de zege,
gevleugeld als een bode Gods
en wen zij zuchten springen keer op keer
de zilte tranen tusschen uwe loome wimpers.

O! laat u niet verschalken door die weelde,
mijn vriend; de pauw stelt in den zonnegloed
de bontste zijde van zijn waaiersteert te pronk
en binst de winderige oogstmaand ritslen
de looze haverbellen evenals de volle;
bekreun u om geen ieftegroen,
dat klautert langs de takken van een dooden boom;
het schoone woord is niets - 't oprechte leven alles;

[p. 31]

 

de stralen van den schitterlogen

 

verbluffen wel, doch brengen koude aan huis:

 

uw zeggen weze milder dan

 

de morgendauw des hemels;

 

uw denken zij ruimschootig

 

en spannend als de regenboog,

 

indien de houwe trouw

 

niet nestelt, diep in 't diepste van uw boezem,

 

ge zijt een veinzer, ge blanket uw vuigheid.

 

 

 

Om. K. De Laey.