Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1909 (1909)

Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1909

(1909)– [tijdschrift] Dietsche Warande en Belfort– rechtenstatus

Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende



[pagina 351]
In de lente... Als het elzenhout aan slooten en kanten nieuwprijkt met z'n mantel van groen, en de blaârtjes, als kantwerk zoo fijn, naar 't zonnelicht gewend, opkrullen uit hun bundeltjes van z;... Als over 't vlakke veld de landman weer voorbij trekt met z'n ploeg, lichtflikkerend bijwijlen in 't zonnelicht;... Als de vogeltjes weer hun nestjes aan 't bouwen gaan in de kruin der hoogstammige beuken, en de goudvliegen en de lichtkevertjes wemelen al dooreen;... Als het Paaschbloemeke in 't spichtige gras, als de gespikkelde vlinder en de gonzende bie het mij voorzingen, het lied van ‘Weet-je nog?’ van 't ander jaar en vroeger nog, en vroeger... het jubellied van ‘Weet-je nog?’; - dan denk ik vaak aan U, o Moeder, en hoe we saâm, bij 't vallen van den avond, naar het witte kapelleken zijn gegaan, zoo vreedzaam langs den veldwegel, en in de Mariamaand... Breed en ver om ons strekte 't landschap, met z'n zwarte akkerbedden waar de versch-omploegde eerdeklotten langzaam te doomen lagen; met z'n opschietend gewas, waar de veie geur uit opdwaalde van 't nersche lentesap; met z'n natte schorren en vochtige meerschen en donkergroene dijken, die den einder afsloten met hun flanken en waarboven spande, almachtig-hoog, het lichtblauwende zeil des hemels... En ver, en recht vóór ons, getemperd door zwarte boom-geraamten, vloeide 't licht der zon over al dat groen en blauw saâm met den opkomenden nevel, en het heele landschap, met z'n grijze slingerwegen, met z'n witte barreelen en z'n teringachtige populieren, het dreef in 't blonde licht van den zoelen lente-avond.
[pagina 352]
En weet-je nog, hoe ik de halmpjes plukte langs den weg, en de blaârtjes telde van 't purperen viooltje en de stofkolfjes rukte van de duivelsklauw die groeide langs de grachten... en hoe je mij verhaaldet van die plant die te dorren stond in de woestijn van Egypten, wanneer Maria d'r voorbij kwam met 't kindeken Jezus, en hoe de gansche Heilige Familie in 't lommer rustte van den dooden plant, en hoe Jezus, bij Zijn vertrek, hem aan de Engelen toevertrouwde die hem verzorgden en koesterden... - en dat dit nu de witte hagedoorn was; en hoe je mij verteldet van de groote zurkel met z'n breêde blâren: dat-ie groeide onder 't kruis van Onzen-Lieven-Heer, en dat die zwarte plekken op 't donkere groen, de bloeddroppels waren uit Jezus' liefdewonden gevloeid... Weet-je nog, hoe ingetogen we traden in het eenvoudig bepleisterde kapelleken waar 'n Meiboom stond voor de deur: hoe stil-godvruchtig we de gebeden herhaalden in 't donkere heiligdom, saâm met de dorpsmenschen, het zangerig ‘Wees-gegroet-Maria...’ dat omhoog walmde naar den lichttroon van brandende keersen en goudpapieren bloemen, en naar het indrukwekkende beeld van Onze-Lieve-Vrouw-van-zeven-Weeën... En weet-je nog, hoe we daarna gingen leliebloemekes zoeken, waarvan je zooveel hield, o Moeder, en hoe we wandelden door de dreef van hooge beukestammen, waartusschen schuinsweg reeds schaduw en zonne hun donker- en lichte strepen trokken, en hoe we gingen, over den witten weg, waarover de boomen hadden gespreid, als om 'n processie, hun strooisel van zilverschilfertjes en hun snoertjes van paarlemoer, wen al over de hagen, in den gaard de appelaars en de beziestruiken opbloeiden nevens elkaar in 'n schakeering van teêre, vaporeuse kleuren, rose en blauw en blank en balsemend in de lucht hun welriekenden adem... En weet-je nog hoe we zochten in 't bosselken tusschen 't kreupelhout, wegwerend de braamstruiken, en in 't korte gras waar de schildkevers verschrikt over endweer liepen, en hoe blij ik was om 'n enkel lelietje U te brengen, Moeder! gevonden tusschen wortelbloem en wilde kervel..,
[pagina 353]
lelietjes, met hun fijne strijkblaadjes van teeder groen en waar je de bleeke adertjes op speuren kon, met hun witte klokjes-getand en kolfjes daarin en ook reeds een vruchtknop, - met hun geur zoo puur en zoo eigen en waarvan je zoo hield, o Moeder!... lelietjes die 'k U bracht zooveel ik er vinden kon, tot het donker werd en hun blanke klokskens verdoken bleven voor ons oog, en we saâm weertogen naar huis toe, onder de reeds zwarte boomenarkade en langs de meerschen door den stillen avond, naar huis toe, waar we de lelietjes schoon in 'n tuiltje zouden binden en zuiver water geven, En als 't bloemeke in 't spichtige gras, als de gespikkelde vlinder in de wei en de gonzende Meikever het mij toezingen als aan 'n oud bekende, het jubellied van ‘Weet-je nog?’ O Moeder! dan bid ik dat ik nog dikkels met U - die mijne gansche liefde zijt - moge lentewandelen gaan in zonnige dreven, en al de leliekes die 'k vinde, ik breng ze in uwen schoot omdat Gij mij ze leerdet zoeken, omdat Gij mij leerdet zien in Gods schoone natuur en in z'n wondere wereld... Dés. De Kock.

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

Dés. de Kock