Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1908

Avondzon

Het wijde woud laat in de loome lucht
zijn regenzware groene wimpels hangen,
en door 't geruisch van 't stervend dag-gerucht
weerklinkt de klare klank der merelzangen.

Oranje-rood verzinkt de zon in 't woud
wiens dikgetakte kroon laait in de stralen,
naar 't ver kasteel dat haar is opgebouwd
in eindloos-diepe en heimnisvolle dalen.

Met bloênde voren is de lucht doorploegd,
de wolken, die nog even tintellachten
in volle zonneweelde, staan bedroefd
en weggepeinsd in roode treurgedachten.

Hun breede mantel dekt het kleurenspel
der witbebloemde wei, die haar festoenen
voor 't woud spant, waar, op donkre stammen, hel
te pronken hangen al de zonblazoenen.

Een golving rozer weelde ziet ge slaan
door 't woud, de varen schittren van topazen,
op roô bazuinen langs de stronken staan
de stralen 't afscheidslied der zon te blazen.

Nu treen in maagdenstoet de stralen heen,
hun slijpen slepen langs de stille struiken,
eerbiedig volgen ze op haar roze schreên
hun koningin, - een laatste lach, - ze duiken.

En alles wordt zoo lusteloos, zoo stil;
het nedernijgend woud bedroomt de spelen
der grijze nevels, - nog een droef getril
valt door de bange verte uit tortelkelen.

[p. 237]

 

O Zon, die nooit ontwordt of ondergaat,

 

en onbewogen aldoor licht en leven

 

breedgutsend neerspoelt over al wat staat

 

in uwen gullen glans te schitterbeven!

 

 

 

O heimnisvol begloorde verte-Stad,

 

wier machtge koepels, rustig in de transen

 

van eindloos verren vrede, staan bespat

 

en druipen van 't gelaai der glorieglansen;

 

 

 

wier lichtgekeide straten, goudbeboord,

 

en héél vermooid met lommermilde palmen,

 

weerklettren van gezang, dat immer voorten

 

wegdrijft voor 't gedein van nieuwe psalmen;

 

 

 

O 'k voel wel diep mijn arme ziel een straal

 

uit U, mijn Zon, en levend slechts om 't leven

 

waarheen 'k me weet bij elken ademhaal

 

steeds dichter op den stroom der hoop gedreven.

 

 

 

En luistrend staande in 't luidop-droomend woud,

 

hoor 'k in 't geneur der onbestemde zangen

 

van dezen grootschen avond, duizendvoud

 

herhaald het lied van mijn zoo diep verlangen.

 

 

 

O hemelZon - en Stad! - in stil geween

 

bedenken we uwen glans, en hoopvol schrijden

 

we U tegen, banend ons door 't donker heen

 

'nen weg naar eindelooze glorietijden.

 

 

 

Westerloo.

 

Joz. De Voght.