Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1908

[p. 416]

Op het hof

Vóór de deur van 't oude boerhuis
tripplen hennen rap dooreen,
en ze taatren, zwaatlen om ter
meest... en ge 'n verstaat geen een.

Zijn ze wroed... en is 't een opstand...
'n beleegring? 'n Verein,...
is 't misschien om 't Feminisme
voor te staan!... of wat mag 't zijn

Plotselings de deur schiet open,
en het koeierke, zijn vierstuite
tusschen zijne tanden,
gooit het graan met forschen zwier.

En op eens is 't al gekir, gekor,
gekip, gekap, gepek...
rap gestoot, gestuip met hals en
neerstig pikken met den bek.

Kotkodeek! schreeuw't, en de haan plots
stuift van achter 't ovenbuur,
en de bange hennen spoetren
in 'nen zwerm naar de open schuur.

_* * _*

Maar 'n oude hen die vaak heeft
drentelt weg alleen... en drilt
traag tot bij de leer die uitkomt
aan 'n gatjen in den dilt.

[p. 417]

 

En ze duwt haar op heur hukske...

 

hukt... herhukt... de beentjes kort

 

tegen 't balgjen, en toch eindelinge

 

wipt ze op de eerste sport.

 

 

 

En na lange krachtinspanning,

 

komt ze op d' hoogste ladderlat,

 

teinden moedheid... en ze staat voor

 

't somber kiekendormtergat.

 

 

 

Droevig blikt ze eens nog op 't jong gebroed,

 

dat met haar stokoudlijf

 

greet, als wou ze zeggen ‘Lach niet!...

 

ook wordt ge al eens stakestijf!’

 

 

 

Van geen eentje meer gebarend,

 

zonder ruiten noch getuit,

 

draait het pluimen boelke 't gatjen

 

in... en 't is de gaten uit.

 

 

 

_* * _*

 

 

 

Bij het kweernwiel, loopt 'n zwijntje

 

met 'n velje wit als visch,

 

zacht'lijk dons, dat men zou twijflen

 

of het wel 'n viggentje is.

 

 

 

't Is den eersten keer dat 't uitloopt..

 

't snuft en 't niest... en welgezind

 

't krult zijn steertje, en op de kweerne

 

't kijkt hem bijna stekeblind.

 

 

 

En omdat het 't moêrke in de ore

 

wroeten ziet, 't steekt ook zijn snuitje

 

eens in 't modder en het trekt 't er

 

zwart gelijk 'n moljen uit.

[p. 418]

 

En dan staat het roerloos met zijn

 

oogskens strak en de oorkens nêer,

 

als om 't aardige van 't werk dat 't

 

heeft verricht voor d' eersten keer.

 

 

 

Maar weldra 't springt als 'n zotje

 

uit het slijk, en lijk verlaan

 

tripplen ras zijn vier klein pootjes...

 

nu... met zwarte schôetjes aan.

 

 

 

_* * _*

 

 

 

En al snufflen langs den grond, 't verschiet

 

hem bijkans dood van al

 

't plots gekwek en vleugelslaan van

 

't rond hem vluchtend hennental

 

 

 

Doch, na wat verzinnens, 't springt hem

 

in zijne holle zwijnskopnis

 

dat het schrik aanjaagt omdat 't in

 

't levenstruggle sterker is.

 

 

 

En met eens, een wisseslag op

 

't teere vel schudt 't biggeltje uit

 

zijn diep denken dat't van pijn met

 

al zijn kelekoorden tuit.

 

 

 

Achter 't bevend dierke staat de

 

maarte in heuren korten rok,...

 

wijzend, 'lijk 't standbeeld, met den

 

arm, naar 't gapend verkenshok.

 

 

 

't Dremmelt deernisvol naar 't kot... maar

 

't heeft 'nen troost: 't heeft 't zwijn-zijn vast,...

 

en het schijnt hem spijts de wisse

 

eerder leute nog dan last.

 

 

 

_* * _*

[p. 419]

 

Op den boord van 't vijverputje

 

peutert met haar bek 'n gans

 

in heur nat wit pluimenkleed, en

 

trage strijkt ze 't heele gansch.

 

 

 

Plots ze keert heur wijtewagen

 

schokkend om, en plakbeent lomp,

 

eeuwig-traagskens voort met heel de

 

vrecht van heuren lichaamsklomp.

 

 

 

En ze wikkelt zoo, gestadig,

 

zonder leven noch gedruisch

 

langs den steenen dam tot bij de

 

groene pomp voór 't boerenhuis.

 

 

 

Haren kop stijf, loert ze wijlen

 

een'ge stonden loensch met heur

 

paternosterbeier-oogen

 

vlak in huis door de open deur.

 

 

 

De boerinne met 'nen aker

 

komt uit 't deurgat... en ze snakt

 

naar den pomparm, wijl de gans al

 

glarioogen schuift... en kwakt.

 

 

 

Brugge.

 

P. Bertrand, ord. cap.