Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1908

[p. 132]

Van de lieve doode

I

Ik draag, in 't glanzend tabernakel van mijn ziel,

uw heerlijk beeld geborgen,

lijk gij me zelven droegt, o Vrouw, vol angst en zeer

en moederlijke zorgen.

En immer zal 'k voor U het geurend wierookgraan

van mijn vereering branden,

en 't uwaart staren met de gouden gaven van

mijn eeuwge liefde in handen.

O daar nu de avond daalt in mij en over 't land

en neuzelende twijgen,

nu zie 'k uw aanzicht weer in 't gulden avondlicht

mijn aanzicht tegennijgen.

'k Zie als ten laatsten lijdensdag, in streng geduld

en zeegning van gebeden,

de diepe en vaste lijnen van uw wezen, schoon

van onberoerbre vrede.

Ik zie uw mond die, met zijn moeder-mooie lach,

mijn blijheid tegenlachte,

of, 't eigen leed vergeten, zoenend heeft getroost

mijn weeke kinderklachten;

Uw mond die louter liefde en louter goedheid sprak;

wiens wondre woorden zongen

als zang van zilvren beken uit de diepste bron

van uwe ziel ontsprongen.

[p. 133]

 

Uw heimvolle oogen dragen, als een effen meer,

 

de teeder-gele vuren

 

van onbegrepen rust, lijk zomeravondlicht

 

dat over 't land blijft duren.

 

 

 

En 'k zie hoe gij me mindet, die mijn moeder waart,

 

daar nu mijne oogen staren

 

in uw blauw' droomende oogen en er diep en klaar

 

mijn eigen beeld ontwaren.

 

 

 

O Vrouw, gij wordt me schoon- en schooner t' elken stond...

 

Ik voel uw zachte handen...

 

uw adem,... 't kloppen van uw hert; 'k voel heel uw ziel

 

in uw diepe oogen branden.

II

O moeder, 't zij bij dageraad of avonddalen,

steeds waagt de wenteling

van mijn gedacht om u, als 't wentelen der aarde

in eewig-eendren kring.

Mijn mond is zonder klacht, als een gebroken snaartuig,

van overspannend leed.

Ik voeld' hoe bij uw dood, mijn trots en vreugde, als water

door mijne hand, me ontgleed.

Gij waart de klare, krachtige bron, die levenszwanger,

tot leven mij ontsprong;

de wondre stem die, in uw onbegrepen lijden,

uw kind toch blijde zong.

Gij hebt gelijk een pelikaan mijn teedre leden

dooraderd met uw bloed;

gelijk de stam zijn' loot uw kracht mij in gedreven

en met uw vleesch gevoed.

[p. 134]

 

Dit hert is als uw hert, dat d'onuitvloeibre volheid

 

van liefde omsloten hield,

 

en 't is uw beeld, o Vrouw, dat al mijn doen en denken

 

belichaamt en bezielt.

 

 

 

O gouden glorietempel van mijn kinderdroomen,

 

die plots in 't niet verviel;

 

o beeltnis van mijn ooge'; o leven van mijn leven;

 

o Ziel van mijne Ziel!

 

 

 

Leuven.

 

Aug. Van Cauwelaert.