Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1907

[p. 469]

Vrede

I

De donzen lenteweelde hangt in 't woud,
waar, onder donkergroen gewelf, de boomen
de witbebloemde weidepracht bedroomen
waarop de zon haar sluiers rood ontvouwt.

Wijl vrede-aromen, vlottend op 't gestreel
van blaer-muziek in sluimerruimte hangen,
ziet stil de vijver op vol klaar verlangen
naar 't overdonsend bloesemblank struweel.

En feestlijk schoon staan elker beukenrij
de breedgehelmde wachters naast de banen,
waar wandelt onder wapprend groene vanen
in vredig sleepgewaad de lichte Mei.

En langs de groene deining steken uit
alom kastanjeboomen en seringen
in roode harmonie, of tuilen hingen
om 't rustbed van de lieve Lentebruid.

Door de onontwijde wereldstilte schalt
het lief gefluit der nachtegaal beneden
de struiken, tot weer effen kalme vrede
'lijk over nauwgeroerde meren valt;

of in 't serene van den laten dag
nu alles, met uitdunnend waas bevlogen
van wierookwitten damp, nog ingetogen
in wijdsche zonnebenedictie lag.

[p. 470]

II

EE. ZZ. Vincentianessen

Lijk blanke duiven in den zonneglans
nu zitten de engelvrome kloosterlingen
te prevelbidden in de lichte kringen
die bloesmen uit de gulden remonstrans.

Zij kennen van der wereld passie niet
dan 't ver gerucht en diepgedragen wonden
die zij met zuster-teere hand verbonden,
en 't dankend hart dat nog hun troost geniet.

Als maanbestraalde vijver nog zoo schoon
lacht hun verliefd gelaat den Bruigom tegen
dien zij wel weten teeder toegenegen,
en in bewaasden luister zien ten troon.

Een hoogtijfeest is de avondeenzaamheid
voor hun rustgerend hart, dat vrededronken
nu opengaande in klare liefdelonken,
zijn nenufarenschoonheid stil verspreidt.

Want héél hun ziel is één wit liefdedicht
dat zij vertrouwelijk den Lieve fluisteren;
de strenge heilgen in hun nis beluisteren
het blanke lied dat uit hun wezen licht.

Reine englen in mystieke stilte zie 'k
hun hoofd met bloemen maagdenblank bekronen,
en uit de zachtbewogen wieken vallen tonen
van een godzalig stemmend vreêmuziek.

[p. 471]

III

Een woud met rosig spel van avondstralen
op ieder blad, en weide- en bloemaroom
door 't sluimrend lied dat op de takken talen
de late vogels in hun luiden droom;

in 't dal waarover diep de sterrengaarde
helglorend neerhangt, geene menschenklacht
meer, maar àl vroom gezang, - zoo droom ik de aarde,
die biddend-stil den vrede tegenlacht.

O vrede, die rond ons met de avondprachten
lijk witte manebloemen nederviel,
en ongewoon muziek vol vreêgedachten
zacht fluistert tot ons weggedroomde ziel;

hoe mocht uw bijzijn, weer zoo ras verzwonden,
ons weenen doen van zalige innigheid,
was niet in ons diep menschenhart gevonden
't betrachten uwer al-volkomenheid?

En 't hoog verlangen vult mijn zielereven,
en 'k voel me, staag deze ijdele aarde ontvoerd,
opdrijven door de wijde manedreven
zoo rustig stil, en lelieblank bevloerd.

Hoog boven ons, in rein doorzonde landen,
waarvan het meetloos breede voorhof zijn
de vreêbehangen blauwe luchtwaranden
vol lieven lach van klaren sterrenschijn;

daar wandlen ze onder wuivend-groene palmen
die 'k liefheb, zingend 't eenig eeuwig lied
op zachten rythme, reine liefdepsalmen,
wier weerklank weenend-blij mijn ziel geniet.

Vol onvoldaan verlangen laat beneden
wat goed en schoon is, en vol weemoed, tot
ik 't overzijdsche Land zal binnentreden,
héél vredig zijnde in 't vrede-Wezen, God!

Joz. De Voght.