Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1907

[p. 183]

Pantheist!

Dichter Waanwijs steekt z'n neuze op

om den akeligen val

van de dichtkunst, en hij zweert dat

zij door hem herworden zal.

En om theorie, pratiek te

doen geworden, beu en moe

van den godsdienstzeever, trekt hij

woedend 't deurgat na hem toe.

En z'n broek wat opgesloofd, 'n

plat artisten-hoedjen om

't vlottend haar, stapt hij op zoek naar

't Ware in 't Filosofendom.

En na lange dwalen door het

koel en kil Teutonenland,

hij ontmoet ineens twee geesteskinderen

van vader Kant.

Meesters Fichte en Hegel leggen

hem hun leering bloot,... verrukt

keert hij huiswaards, met 't geheim vast

tegen 't kloppend hert gedrukt.

_* * _*

Thuis gekomen zocht hij, diepe

pijlend naar het zonneklaar

grondgedacht der duistre stelsels

van het duister godenpaar.

[p. 184]

 

‘Patet!’ sprak hij eensklaps, en hij

 

vond, lijk Anaxagoras,

 

dat hij - wel doorgrond - ‘een God in

 

't diepst van zijn gedachten was.’

 

 

 

_* * _*

 

 

 

't Kwam alzoo dat, wijl men ons 'n

 

zuiver bronnewater schonk,

 

menig in de dichterzale

 

flauwen godenzeever dronk.

 

 

 

Fr. Bertrand, ord. cap.